موسیلاژها، کربوهیدرات هایی هستند با ساختمان شیمیایی بسیار پیچیده و با وزن مولکولی زیاد.

این مواد در الکل ها غیر محلول می باشند. موسیلاژها در آب حل می شوند و پس از جذب آب متورم و حجیم می گردند.

از گیاهانی که حاوی ترکیبات موسیلاژی می باشند و در صنایع دارویی از اهمیّت خاصی برخوردارند، می توان از “آلته آ” (ختمی) (Althea spp)، “سینوم” (Cinum spp)، “ستراریا” (Cetraria spp) و … نام برد.

مهمترین خواص دارویی موسیلاژها خاصیّت ضد سوزش آن هاست. به طوری که موسیلاژها لایه ی محافظ ظریفی بر روی غشای مخاطی معده تولید می کنند و مانع اثر عوامل سوزش آور بر سطح مذکور می شود. از این رو، این مواد برای مداوای زخم های موجود در دستگاه گوارش (روده و معده) و عفونت های مخاط حلق و گلو، مورد استفاده قرار می گیرند.

از خاصیّت جذب آب موسیلاژها، برای کاهش آب موجود در لوله گوارش (در اسهال های مزمن، به عنوان قابض) استفاده می کنند.

همچنین، از موسیلاژ ها می توان در مواضع بیرونی و برای مداوای برخی بیماری های پوستی استفاده نمود. از آن جا که موسیلاژ در بدن جذب و توزیع نمی شود، تأثیر پوستی آن همیشه محدود به ناحیه ای است که به کار می رود.

منبع:

امیدبیگی، رضا. ۱۳۹۲. تولید و فرآوری گیاهان دارویی. جلد اول. انتشارات به نشر (انتشارات آستان قدس رضوی). صفحه ۶۸٫