بلوط ایرانی (داربَرو، بَرو) با نام علمی Quercus brantii در استان کهگیلویه و بویراحمد رویشگاه های فراوانی دارد و اصطلاحا گونه غالب در این منطقه می باشد. این درخت عمدتا در ارتفاعات بین ۱۰۰۰ تا ۲۰۰۰ متر از سطح دریا مشاهده می شود و نسبت به سایر گونه های بلوط دارای مقاومت بیشتری به شرایط سخت اقلیمی است. البته گونه های دیگری از بلوط هم در ایران وجود دارد مانند دارمازو (Quercus infectoria) که عمدتا در استان های کردستان و لرستان رویش دارد و بلوط لبنانی یا وی ول (Quercus Libani) که بیشتر در استان های آذربایجان غربی و کردستان دیده می شود.

گال ها، ضایعات گیاهی هستند که در اثر آسیب زنبورهای گالزای بلوط (تقریبا ۳۵ گونه زنبور از چند جنس مختلف مانند Cynips) بر روی شاخه های جوان درختان بلوط بوجود می آیند. در واقع گال ها، یک مکانیسم دفاعی در درختان محسوب می شوند که مانند چسب زخم بر روی جراحت حاصل از آسیب زنبور گالزا توسط درخت ساخته می شوند.

گال تولید شده در درخت بلوط ایرانی، قُلقاف نام دارد که دارای شکل گرد، سطح صاف و رنگ قهوه ای تیره است و معمولا یک سوراخ دارد.

در درختان بلوط دیگر مانند دارمازو، گال هایی به رنگ روشن (سفید تا سبز)، تقریبا گرد ولی با سطح دارای برجستگی و یک عدد سوراخ در اثر آسیب زنبورهای گالزای بلوط حاصل می شوند که مازوج نام دارند.

همچنین در درختان دارمازو تولید نوعی ماده قندی توسط آسیب نوعی شته صورت می گیرد که پس از فرآوری بصورت یک شیره غلیظ و سیاه رنگ به فروش می رسد. این شیره قندی، شوکه نام دارد و چنانچه با ذرات برگ همراه باشد، گز علفی نامیده می شود.