در طول فرایند خشک کردن دو تغییر در هوای خشک کننده رخ می دهد: به دلیل انتقال همرفتی گرما، دمای هوا کم شده و آب به شکل بخار از محصول گرفته می شود که هر دو عامل باعث افزایش رطوبت نسبی هوا می شوند. جذب آب از محصول به شدت تحت تاثیر رطوبت نسبی هوا است. شدت جذب آب همچنین توسط میزان آب تبخیر شده و موقعیت آن تحت تاثیر قرار می گیرد. هر چه میزان آب بالاتر بوده و بیشتر در قسمت های سطحی محصول وجود داشته باشد، شدت جذب رطوبت بالاتر می رود. این همان اتفاقی است که در فاز اول خشک کردن محصول تر اتفاق می افتد. هر چه رطوبت نسبی هوا بالاتر باشد، فرایند خشک کردن طولانی تر می شود.

برای تولیدکننده ها، محدود کردن رطوبت نسبی هوا جهت خشک کردن اقتصادی بسیار مهم است. در شروع فرایند خشک کردن ماده تر که دارای بیش از ۴۰ درصد رطوبت باشد، محدوده رطوبت نسبی هوای خشک کننده ۶۰ درصد یا بیشتر است. برای خشک کردن ماده ای که رطوبت نسبی آن بین ۲۰ تا ۴۰ درصد است، محدوده رطوبت نسبی هوا در حدود ۴۰ درصد است و برای محتوای رطوبتی کمتر، این محدوده نزدیک به ۲۰ درصد است. این اطلاعات حاصل تجربه افراد شاغل در این کار است و این موضوع نیاز به پژوهش های بیشتری دارد. درباره اثر رطوبت نسبی بر روی فاکتورهای کیفی گونه های مختلف گیاهان دارویی و معطر، اطلاعات محدودی وجود دارد. مثلاً برای مریم گلی و آویشن در رطوبت نسبی زیر ۴۰ درصد، کاهش میزان اسانس معنی دار نبود. اطلاعات موجود نشان می دهد که نظارت و کنترل رطوبت نسبی هوا در خشک کردن به وسیله هوای داغ می تواند مشکل تغییر کیفیت محصول را برطرف نماید. در سطوح پایین رطوبت نسبی هوا در خشک کردن با هوای داغ، تغییرات ناچیزی در کیفیت محصولات رخ می دهد. برای درک اثرات رطوبت نسبی هوا بر روی اجزای ماده مؤثره ی گیاهان دارویی و معطر، تحقیقات دقیق تری باید انجام شود.

منبع:

نجفی، فرزاد.، عبادی، محمدتقی.، عباسیان، جلال. ۱۳۹۰. فرایندهای برداشت، خشک کردن و فرآوری گیاهان دارویی و معطر. انتشارات دانشگاه شهید بهشتی تهران. ۳۸۰ ص