برای اولین بار در سال ۱۶۸۷ میلادی، شخصی به نام کامفر (Kaempher) در لارستان فارس گونه ی آنغوزه را شناسایی کرد و با به کارگرفتن تعدادی بهره بردار بومی، اقدام به بهره برداری آنغوزه در این منطقه نمود. وی پایه گذار روش تیغ زدن سنتی (برش عرضی) در ایران می باشد. پس از او، اهالی شهرستان نی ریز این حرفه را آموختند و خود اقدام به بهره برداری کردند.

صمغ آنغوزه که از ریشه ی این گیاه استحصال می شود، توسط رومی ها مصرف می شده و امروزه به طور وسیع در هند به عنوان ادویه در تهیه برخی غذاها، انواع ماهی، سبزی ها و سس مورد استفاده قرار می گیرد.

این صمغ اثر ضد تشنج، قاعده آور و ضد کرم دارد. در معالجه بیماری های با منشأ عصبی، دستگاه تنفسی، اسپاسم حنجره، آسم و دستگاه هضم و همچنین در رفع یبوست در افراد مسن، به کار می رود.

ساقه های جوان گیاه تازه ی آنغوزه در نواحی خراسان و کرمان به مصرف غذایی می رسد. اسانس حاصل از صمغ در صنایع غذایی، در تهیه انواع سس مورد استفاده قرار می گیرد.

صمغ این گیاه که با انجام عمل تیغ زنی استخراج می شود، منبع درآمد با ارزشی برای تعداد قابل توجهی از روستاییان و بهره برداران کشورمان می باشد. تقریباً تمام صمغ آنغوزه دارای ترکیبات دی، تری و تتراسولفید مشتقات کومارین، فئوتیدین و کامولونفرول، اپی سامارکاندین، آمبلی پرنین و کانفرول می باشد.

محققان در اسانس حاصل از شیرابه ی آنغوزه چندین ترکیب مختلف شناسایی کردند که مهمترین اجزای تشکیل دهنده ی آن را میرسن، آلفا و بتاپینن تشکیل می دهند.

این گیاه در استان های کرمان، فارس، خراسان، یزد، سمنان و هرمزگان، سیستان و بلوچستان، اصفهان، کهگیلویه و بویر احمد و استان بوشهر می روید.

منبع:

امیدبیگی، رضا. ۱۳۹۲. تولید و فرآوری گیاهان دارویی. جلد دوم. انتشارات به نشر. صفحات ۱۱۱-۱۰۸