نام علمی: Mentha pulegium
نام انگلیسی: European pennyroyal
پونه گیاهی است علفی و بوتهای به ارتفاع تا ۶۰ سانتیمتر که به صورت خودرو در بسیاری از دشتها و اطراف جریانهای آب میروید. برگها بیضیشکل و نوکتیز و اکثراً دارای دندانههای کوچک و منظم هستند. از کلیهی قسمتهای گیاه و بهخصوص برگها بوی بسیار قوی و نافذی به مشام میرسد.
گلها به صورت مجتمع در کنار برگها و اکثراً در قسمتهای بالای محور ساقه قرار میگیرند که به رنگ بنفش و گاهی گلی کمرنگ میباشند. پونه گونههای مختلفی دارد که به نامهای گوناگون معروفند. یکی از این گونهها به نام ویلوزا، پوشیده از کرکهای فراوان ودارای بوی تندی است؛ به همین دلیل آن را برای استفاده پرورش میدهند.
قسمت هوایی پونه و بهخصوص برگها مورد استفاده میباشند. پونه در بسیاری از نقاط ایران خصوصاً نواحی شمالی میروید و گونهای از آن به نام خالواش در گیلان مشهور است که بوی معطر و مطبوعی دارد و به صورت سبزی خوراکی و یا اشکال دیگر مصرف میشود.
ترکیبات مهم:
پونه حاوی ۱ تا ۲ درصد اسانس مایل به زرد و یا سبز است. پولگون موجود در اسانس برگ آن از ۹ درصد در نوع برزیلی تا ۳۰ درصد در انواع آمریکایی وجود دارد. میزان پولگون گونههای اروپایی از ۹۰ تا ۹۴ درصد میباشد. موادی که به طور طبیعی در اسانس پونه وجود دارند و یا خودبخود اکسیده میشوند، عبارتند از: آلفاپینن، بتاپینن، لیمونن، ۳- اکتانول. ۳- اکنانول، پاراسیمن، ۳- اکتیل استات، منتون، ایزومنتون، پولگون، ایزوپولگون، پیپریتون، سیس و ترانس پولگون اکساید و کاریوفیلن.
ترکیبات مهم دیگر گیاه شامل اسیدلوریک اسیدمیریستیک، اسید پالمیتیک، سالی سیلآلدهید، دیوسزمین و هسپریدین است. دانههای خشک پونه حاوی تا ۲۵ درصد پروتئین، ۲۷ درصد چربی، ۱۱ درصد خاکستر، ۹/۰ درصد کلسیم، ۵/۰ درصد سدیم و تا ۵/۱ درصد پتاسیم میباشند.
داروشناختی و اثرات مهم:
برگهای پونه برای ایجاد طعم و مزه، درست کردن چای و به عنوان ادویه استفاده میشوند. اسانس پونه دارای طعم تلخ و احساس سردی است.بوی پونه کمی شبیه بوی سیترونل است و از آن در صابونهای معطر استفاده میشود. اسانس پونه در حشرهکشها به کار میرود. همچنین، از آن به صورت پودر برای پاشیدن بدین منظور استفاده میشود. اسانس پونه یکی از منابع تولید طبیعی منتول میباشد.
یکی از محصولات پونه عرق طبی آن است.در زمان قدیم پونه را در اتاق افرادی که تشنج داشتند آویزان میکردند و معتقد بودند که تأثیر آن بیشتر از گیاه گل سرخ است. همچنین، آن را برای بهبود سردرد و گیجی به دور سر میبستند. چای پونه را نیز برای رفع سرماخوردگی، سرفه و مشکلات قاعدگی مصرف میکردند. در هر صورت، پونه باید با دقت مصرف شود، زیرا مصرف بیش از حد آن باعث مسمومیت میگردد.
در آمریکا برگ در اروپا از آن به عنوان ضدعفونیکننده، ضد نفخ، صفراآور، معرق، هضمکننده، قاعدهآور، ضد سرفه و محرک استفاده میشود.
سمیت و عوارض جانبی:
مصرف خوراکی در حد یک قاشق چایخوری اسانس پونه میتواند عوارض جدی به همراه داشته باشد. به طور مثال در گزارشی از ۱۹۷۸ کلرادوی آمریکا آمده است: مصرف خوراکی اسانس پونه برای سقط جنین باعث مرگ زن جوانی شد. مصرف در حد دارویی اسانس و یا فرآوردههای پونه عارضه جانبی ندارد.آمار دیگر نشان میدهد که مصرف خوراکی ۲ قاشق چایخوری اسانس پونه یک مادر ۱۸ ساله را به مرگ کشانده است. حتی نصف قاشق چایخوری اسانس پونه میتواند باعث تشنج و کما شود.
مهمترین اثرات گزارششده:
ضد درد، ضد چسبندگی پلاکتها، بیحسکننده، ضد باکتری، ضد سرطان، ضد ادم، ضد التهاب، آنتی اکسیدان، ضد روماتیسم، ضد اسپاسم، ضد ویروس، قابض، ضد نفخ، دپرسانت، ضد احتقان، معرق، ادرارآور، قاعدهآور، قارچکش، مسکن، مقوی معده، شلکنندهی عضلات و مهارکنندهی سیکلواکسیژناژ.
https://medplant.ir/?p=23996