گل مکزیکی گیاهی است علفی، چندساله. منشأ این گیاه جنوب آمریکا گزارش شده و در تمام نواحی مکزیک می روید. ارتفاع این گیاه متفاوت است و به شرایط اقلیمی محل رویش بستگی دارد.

برای نخستین بار، وجود گل مکزیکی (Agastache foeniculum) در سال ۱۹۱۱ در اروپا گزارش شد. این گیاه به صورت خودرو در تپه های سنگی نواحی مدیترانه واقع در شمال و غرب اروپا می روید و در سطوح وسیعی در مولدوای کشت می شود. در سال ۱۹۶۱، مردم شمال آمریکا از زمان های دور از این گیاه در مواد غذایی، نوشیدنی و همچنین از گل های آن در تهیه سوپ استفاده می کردند. آن ها همچنین از ریشه پخته این گیاه برای مداوای بیماری های ریوی استفاده می کرده اند.

پیکر رویشی (Agastachi foeniculi herba) این گیاه حاوی اسانس است. از آنجا که متیل کاویکول بیشترین مقدار اسانس را تشکیل می دهد، از گل مکزیکی به عنوان مخزن متیل کاویکول استفاده می شود. از مواد مؤثره این گیاه در صنایع غذایی، داروسازی و آرایشی و بهداشتی و همچنین در صنایع بستنی سازی استفاده می شود. از این گیاه، داروهایی برای معالجه ی بیماری های ریوی و سرفه نیز استفاده می شود. اسانس گل مکزیکی، خاصیت ضد باکتریایی و قارچی دارد.

گل های این گیاه عسل آور هستند.

نیاز های اکو لوژیکی

گل مکزیکی، اماکن مرطوب و خاک های غنی از مواد و عناصر غذایی را ترجیح می دهد. خاک های سبک و حاصلخیز، خاک های مناسبی برای کشت این گیاه است. خاک های حاوی کلسیم زیاد برای رویش این گیاه مناسب نیست.

گل مکزیکی گیاهی است آفتاب پسند. آفتاب، نقش عمده ای در رشد و نمو و مواد مؤثره این گیاه دارد.

در طول رویش این گیاه، وزش باد مناسب نیست و باعث کاهش شدید مواد مؤثره آن می شود. گل مکزیکی، درجه حرارت های بالا (تا ۴۰ درجه ساتنی گراد) را به خوبی تحمل می کند.

این گیاه در فلور کشور ما وجود ندارد، بذر آن توسط نگارنده به ایران آورده شد و نام گل مکزیکی یا آق اوستا برای آن انتخاب گردید.

منبع:

امیدبیگی، رضا. ۱۳۹۲. تولید و فرآوری گیاهان دارویی. جلد دوم. انتشارات به نشر. صفحات ۲۳۲-۲۲۷