پاکستان کشوری در جنوب آسیا است و در جنوب، مرز آبی هزار کیلومتری با دریای عمان دارد و از غرب با ایران، از شمال با افغانستان، از شرق با هندوستان و از شمال شرق با جمهوری خلق چین همسایه است. پاکستان بر اساس آمارهای سال ۲۰۱۸ با بیش از ۲۱۲ میلیون نفر جمعیت پنجمین کشور پرجمعیت دنیا با مساحتی معادل ۸۸۱۹۱۳ کیلومتر مربع است.

پاکستان در زیر خط استوا واقع شده و دارای آب و هوایی متنوع است. بسیاری از مناطق این کشور در مناطق خشک و نیمه خشک واقع شده اند. بخش های شمالی و غربی کشور عمدتاً کوهستانی هستند. پوشش های جنگلی در این کشور حدود ۳ درصد از آن را شامل می­شود. در کوه‌های شمالی، درخت ‌های سوزنی ‌شکل آلپی و شبه آلپی از قبیل کاج و سدر و در رشته‌کوه‌های سلیمان در جنوب درختان پهن‌ برگ مانند توت وجود دارند.

در پاکستان حدود ۶۰۰۰ گونه گیاهی گلدار، ۲۰۰۰ گیاه دارویی و ۴۰۰ گیاه مورد استفاده در طب سنتی وجود دارد. بیش از ۸۵ درصد از نیاز گیاهان دارویی این کشور از منابع طبیعی و جنگل ها تامین می شود. بسیاری از گونه های گیاهی به دلیل برداشت های بیش از حد و روش های جمع آوری نامناسب در خطر انقراض قرار دارند. گیاهانی مانند رازیانه، زیره، گشنیز، اسطوخودوس، رزماری و نعنا به طور گسترده جهت مصارف داخلی و صادرات تولید می شوند. اما هیچ آمار رسمی از مقادیر تولید و‌ مصرف آن­ها در دست نیست. حیدرآباد مرکز اصلی تولید گلبرگ گل رز با حدود ۸۰ درصد کل تولید در پاکستان می باشد. در این کشور موسسات همدرد و قرشی مهمترین مراکز تحقیق و توسعه در زمینه گیاهان دارویی می باشند. لازم به ذکر است که صنعت داروسازی پاکستان بیشتر وابسته به مواد خام وارداتی است.

طب یونانی (طب ایرانی) بخشی از فرهنگ پاکستان است و بخش بزرگی از جمعیت مردم از آن بهره مند می شدند. در پاکستان استفاده از داروهای گیاهی رایج بوده و سیاست کشور در مورد طب سنتی در حال توسعه است. قوانین و مقررات آن در سال ۱۹۶۵ ایجاد شدند و در سال های ۱۹۷۰ و ۲۰۰۲ اصلاح شده­اند. در پاکستان، کمیته ملی طب و دولت، به هر طبیب شایسته با گذراندن دوره ۴ ساله، مدرک فاضل الطب و الجراحت اعطا می کند. در حال حاضر حدود ۵۳۰۰۰ پزشک یونانی دوره دیده در نواحی شهری و روستایی مشغول به کار هستند و حدود ۳۶۰ بهداری و درمانگاه آماده خدمت رسانی به عموم می باشند.