قطر کشوری است که در جنوب غربی قاره آسیا در منطقه خاورمیانه و در شرق شبه‌ جزیره عربستان واقع شده‌است. پایتخت آن، دوحه است و این کشور مرز مشترک زمینی با عربستان سعودی، و مرز آبی با کشورهای ایران، کویت، عراق، عربستان، بحرین و امارات متحده عربی دارد.
مساحت این کشور حدود ۱۱۵۸۶ کیلومتر مربع و با جمعیتی در حدود ۳ میلیون نفر می باشد. زمین های این کشور عمدتاً شنی و بیابانی است و عملاً هیچ جنگل و یا زمین های جنگلی در این کشور وجود ندارد.
گیاهان موجود در قطر تنها شامل ۳۰۱ گونه می باشند. در این کشور جنگلی وجود ندارد اما برخی از گیاهان بومی و درختچه ها در صحراهای این کشور پراکنده هستند. برخی از گیاهان بومی از اهمیت سنتی برخوردارند و با شرایط محلی سازگار شده اند.
در قطر گیاهان دارویی به طور سنتی برای نسل های بسیاری استفاده شده است و یک سنت رایج در این کشور می باشد. طب سنتی گیاهی در قطر قبل از اکتشاف نفت در میان مردم این کشور رایج تر بوده است. اما در حال حاضر طب مدرن مرجع اصلی مراقبت های بهداشتی برای اکثریت مردم است.
دانشگاه قطر به انجام برخی تحقیقات در مورد خواص دارویی گیاهان محلی پرداخته است. محققی در مرکز تحقیقات کاربردی دانشگاه قطر، کتابی را تحت عنوان فیتوشیمی گونه های قطر منتشر کرده است. این کتاب به توصیف و شرح ۲۰۷ گونه از گیاهان قطر و کاربردهای بالقوه آن پرداخته است. بسیاری از گیاهان مورد استفاده در سیستم های طب سنتی عرب نیز در این کتاب گنجانده شده است.
فقدان جنگل ها، عدم حمایت دولت در توسعه بخش های گیاهان دارویی و معطر، طب سنتی و تحقیقات علمی از جمله عوامل مهم در عدم توسعه کشت گیاهان دارویی و معطر در قطر است.

مالدیو کشوری است جزیره ای، واقع در جنوب غربی اقیانوس هند، که پایتخت آن ماله است و از نظر جمعیت و هم مساحت کوچک‌ترین کشور قاره آسیا است. اقتصاد این کشور وابستگی زیادی به گردشگری دارد. کشاورزی در این کشور به دلیل محدودیت دسترسی به زمین های قابل کشت نقش جزیی دارد.
این کشور یکی از برترین مصرف کنندگان گیاهان دارویی است. طب سنتی در این کشور با عنوان Dhivehi Beys شناخته می شود و قرن ها از آن استفاده می شده است.
در سال های اخیر تلاش شده که طب سنتی در طب مدرن ادغام شود. دولت “طرح سلامتی برای همه” را با همکاری سازمان WHO توسط موسسه علوم بهداشتی طب سنتی اجرا کرده است.
در فلور گیاهی مالدیو ۵۰۰ گونه گیاه وجود دارد که ۷۰ گونه بومی اند و بیش از ۳۰۰ گونه در طب سنتی استفاده می شوند. گیاهانی مانند Abutilon indicum، Aerva lanata، Boerhaavia diffusa و spp Pedilanthus از مهمترین گیاهان دارویی بومی هستند که مستقیما توسط افراد از جنگل ها جمع آوری می شوند.
آژانس توسعه سازمان ملل متحد حفاظت از گونه های دارویی و دانش بومی را در جزیره مرجانی مالدیو در سال ۲۰۰۰ انجام داده است.
عواملی مانند از دست دادن زیستگاه های طبیعی و جنگلی به دلیل بهره وری از زمین برای مسکن و کشاورزی، از دست دادن دانش سنتی به دلیل عدم تمایل نسل های قدیمی برای به اشتراک گذاری دانش خود و عدم علاقه نسل جوان، فقدان نهادهای آموزشی، استفاده ناپایدار از منابع و عدم حمایت های دولتی برای توسعه کشت گیاهان دارویی و معطر از جمله محدودیت ها و مشکلات برای توسعه صنعت گیاهان دارویی در این کشور است.

کویت با مساحتی در حدود ۱۸ هزار کیلومتر مربع و جمعیتی در حدود ۵ میلیون نفر، کشوری کوچک در منطقه خاورمیانه است که در حاشیه خلیج فارس واقع شده است.
مردم کویت تا اوایل قرن بیستم از طب مدرن استفاده نمی کردند. در سال ۱۹۰۴ بریتانیا برای رایج کردن طب مدرن در کویت، پزشکی را به عنوان سفیر خود منصوب کرد. اما قبل از این زمان مردم کویت بر طب سنتی که توسط پزشکان سنتی ارائه می شد اعتماد داشتند.
در سال­ های اخیر، سیستم مراقبت بهداشتی و سلامت در کویت به طرز چشمگیری بهبود یافته است. در سال ۱۹۷۸ استفاده از گیاهان دارویی در بخش بهداشت و درمان به طور رسمی آغاز شد.
پوشش گیاهی بومی کویت شامل درختچه های چوبی چندساله است که وابسته به بارش های زمستانی هستند. تپه های شن و ماسه، مرداب های نمک، دشت کویر و فلات کویر: چهار اکوسیستم و مشخصه طبیعت کویت را نشان می دهند. در تپه های شنی گیاهانی که یافت می شوند شامل: درمنه، رمس، اشنان و … هستند که از این گیاهان برای ساخت داروهای گیاهی استفاده می شود. گیاه گون برای درمان بیماری های کلیوی و سیاه دانه به طور سنتی برای درمان دیابت در کویت مورد استفاده قرار می گیرد.
کتابی تحت عنوان گیاهان دارویی کویت به زبان عربی توسط بنیاد کویت برای پیشرفت علوم این کشور منتشر شده است. در سال ۱۹۸۴ سازمان اسلامی علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی (IOMS) برای انجام کارهای تحقیقاتی تاسیس شد. یکی از فعالیت های این سازمان پیدا کردن برنامه های عملی و درمان های پزشکی با استفاده از داروهای گیاهی است.
کشور هند از جمله کشورهای مهم صادرکننده گیاهان دارویی و ادویه ها به کویت است که حدود ۵۰ درصد از واردات کشور کویت از این کشور می باشد و پس از آن پاکستان و ایران در مقام های دوم و سوم قرار دارند.

کشور تایلند در جنوب شرقی آسیا واقع شده و به کشور هزار معبد معروف است. مساحت این کشور حدود ۵۱۳ هزار کیلومتر مربع می باشد و در حدود ۷۰ میلیون نفر جمعیت دارد.
در این کشور همانند دیگر کشورهای منطقه آسیای جنوب شرقی، بارش باران ‌های فصلی باعث رویش جنگل‌های بارانی استوایی شده است.
فلور گیاهی تایلند شامل حدود ۱۱۰۰۰ گونه گیاهی است. در این میان، حدود ۱۴۰۰ گیاه دارویی و معطر بومی وجود دارد که در داروهای پزشکی سنتی تایلند استفاده می شوند.
طب سنتی تایلند در حدود ۸۵۰ سال قدمت دارد. در حال حاضر، خدمات پزشکی مدرن عمدتاً به بیمارستان ها و درمانگاه های شهری محدود می شوند و در مناطق روستایی هنوز انواع مختلف داروهای سنتی و روش های درمانی را بکار می گیرند که این عمل فلسفه در فرهنگ این کشور دارد و از سیستم طب سنتی هند و چین گرفته شده است. بیش از ۲۰۰۰ داروی گیاهی در تایلند ثبت شده است ولی تا سال ۲۰۰۵ میلادی مجموعاً ۱۶ داروی گیاهی در فهرست داروهای ملی این کشور وجود داشت.
موسسه ملی داروهای سنتی تایلند در سال ۱۹۹۲ تأسیس شد. هدف اصلی این موسسه، تلفیق داروهای سنتی تایلند در خدمات بهداشت عمومی کشور بود. در سال ۱۹۸۷ با اصلاح یک حکم قانونی، وزارت بهداشت توانست پزشکان آیورودا (Ayurvedic doctors) را در نیروی کار پزشکی بیمارستان های دولتی و درمانگاه های خصوصی تلفیق کند.
از مشکلات عمده در تحقیق و توسعه گیاهان دارویی و معطر در تایلند می توان فقدان تیم های چند رشته ای، افراد ماهر، منابع مالی کافی، فناوری های کشاورزی (کاشت، داشت، برداشت و فراوری) نام برد. همچنین در این کشور نیاز به توسعه صنعت داروهای گیاهی و تشویق کشت و حفاظت ازگونه های مهم گیاهان دارویی و معطر وجود دارد.

بنگلادش کشوری است واقع در جنوب قاره آسیا و شرق هند که پایتخت آن داکا و جمعیت آن در حدود ۱۶۴ میلیون نفر است.
در این کشور تعدادی از مناطق حفاظت شده وجود دارد که گیاهان دارویی و معطر با ارزش بسیار بالایی در آن تحت نظر وزارت جنگل داری نگهداری و محافظت می شود. بنگلادش همراه با هند، در زمینه گیاهان یکی از بزرگترین تنوع ژنتیکی را در آسیای جنوبی دارند. حدود ۵۰۰۰ گونه گیاهی در این کشور وجود دارد که ۵۰۰ گونه آن بسیار با ارزش هستند. بعضی از گیاهان دارویی و معطر که در بنگلادش شناسایی شده اند عبارتند از چریش، ریحان مقدس، راولفیا سرپنتینا و گیاه آرجونا.
طب آیورودا و یونانی به طورگسترده ای در سیستم های پزشکی بنگلادش به کار گرفته می شود. سیستم هومیوپاتی نیز در بین مردمان این کشور بسیار محبوب است.
در سال ۱۹۷۲ دولت بنگلادش پس از استقلال از پاکستان، به بازسازی سیستم آیورودا و سیستم یونانی روی آورد. از تلاش های وزارت بهداشت این کشور یک کتاب با عنوان گیاهان دارویی در درمان سلامت منتشر شده است که در آن به نحوه کشت، تجارت و معرفی ۵۰ گیاه دارویی معمول و مهم در بنگلادش پرداخته است. علاوه بر این دولت برای حمایت از این گیاهان به ساخت کلکسیون های زنده گیاهان دارویی (هربوراتوم) در تمام بیمارستان ها پرداخته است.
وزارت بهداشت ایجاد کلکسیون زنده گیاهان دارویی در بیمارستان ها و درمانگاه ها را در سراسر کشور به عنوان بخشی از یک طرح گسترده ملی در سال ۲۰۰۳ آغاز کرد.
این کشور به شدت وابسته به واردات مواد گیاهی است. کشت گیاهان دارویی بومی متوقف شده و در نتیجه حدود ۸۰ درصد از این محصولات توسط تولیدکنندگان داروهای سنتی به طور عمده از کشورهای همسایه به ویژه هند وارد می شود.

سومین کنگره بین‌المللی و چهارمین همایش ملی زیست فناوری گیاهان دارویی و قارچ‌های کوهی ۲۷ و ۲۸ اردیبهشت ۱۴۰۰ در دانشگاه زنجان برگزار می‌شود.

انجمن علوم گیاهی دانشگاه خوارزمی با همکاری انجمن فارماکوگنوزی ایران و سایر اتحادیه‌ها و انجمن‌های کشوری، سمپوزیوم کشوری بررسی داروهای گیاهی covid۱۹ در بازار ایران را برگزار می‌کند.

جشنواره ملی گیاهان دارویی و ویروس کرونا همزمان با روز کارآفرینی و اقتصاد مقاومتی به صورت مجازی برگزار می شود.

مرکز رشد واحدهای فناوری گیاهان دارویی جهاددانشگاهی، جشنواره ملی گیاهان دارویی و ویروس کرونا را در ۲۹ بهمن ماه سال جاری همزمان با روز کارآفرینی و اقتصاد مقاومتی به صورت مجازی برگزار خواهد کرد.

به گزارش شبکه خبری آموزشی گیاهان دارویی به نقل از وبسایت انجمن بین المللی علوم باغبانی (ISHS)، سومین سمپوزیوم بین المللی گیاهان نوشابه ای در شهر موسیا کشور اسپانیا در تاریخ ۱۸ لغایت ۲۲ آوریل سال ۲۰۲۲ میلادی برگزار خواهد شد.