سریلانکا (نام قدیم: سیلان) جزیره‌ای است واقع در اقیانوس هند و جنوب کشور هند که مساحت این کشور حدود ۶۵ هزار کیلومتر مربع و جمعیت آن در حدود ۲۰ میلیون نفر است.
در سریلانکا ۱۴۱۴ گونه های دارویی شناسایی شده است که در حدود ۶۰۰ نوع آن به طور رایج مورد استفاده قرار می گیرد. از ۱۶۸ گونه آن به عنوان پادزهر در درمان مارگزیدگی و از ۱۵۳ گونه آن برای درمان شکستگی ها و در رفتگی ها استفاده می شود و ۱۷۴ گونه آن برای بهبود شرایط روحی کاربرد دارند. جمع آوری،‌ برداشت و صادرات ۷۹ گونه گیاه دارویی در معرض انقراض در این کشور ممنوع است. سریلانکا تولیدکننده عمده ادویه جات و ترشی جات از جمله: دارچین، هل، جوز هندی، فلفل سیاه و میخک می باشد.
قدمت طب سنتی در سریلانکا حدود ۳۰۰۰ سال است. اگرچه اکثریت مردم امروزه از طب مدرن برای درمان های خود استفاده می کنند اما استفاده از طب های سنتی در مناطق روستایی به دلیل کمبود امکانات بیشتر است.
طب سنتی جزء جدایی ناپذیر از سیستم مراقبت های بهداشتی در سریلانکا است. همه دولت هایی که در سریلانکا پس از استقلال این کشور بر سرکار آمدند، علاقمند به ترویج طب سنتی بودند. به منظور تقویت و ترویج آیورودا یک اداره دولتی جداگانه تحت عنوان وزارت بهداشت در سال ۱۹۵۷ تاسیس شد. این اداره وظایفی چون ثبت نام پزشکان، داروسازان و پرستاران آیورودا و مقررات رفتار حرفه ای پزشکان، تحقیقات در مورد روش های موثر و نوین طب سنتی را بر عهده دارد.
سریلانکا سالانه حدود ۲۵۰۰ تن مواد خام گیاهی مصرف می کند که حدود ۶۰ درصد از آن وارداتی است. پزشکان سنتی در سریلانکا به طور کلی خودشان داروهای گیاهی خود را تولید می کنند. فروشندگان محلی در مناطق شهری و روستایی گیاهان دارویی بومی را به مصرف کنندگان آنها می فروشند. بسیاری از گونه های گیاهی مورد استفاده در تهیه داروهای گیاهی از کشور هند و کشورهای دیگر وارد می شوند.
روش های برداشت نامناسب و ناپایدار بسیاری از گونه های با ارزش دارویی و معطر گیاهی را در این کشور تهدید می کند. عدم کشت گونه های در حال انقراض، ‌عدم تحقیقات علمی به دلیل محدودیت امکانات، کمبود مواد خام و مقررات بازار و تجارت غیرقانونی از مشکلات اصلی در بهره برداری تجاری گیاهان دارویی و معطر این کشور است.

جمهوری ‌آذربایجان‌ با ‌مساحت ۸۶۶ هزار‌ کیلومتر مربع و حدود ۱۰ میلیون نفر جمعیت‌، کشوری در منطقه قفقاز جنوبی است. در این کشور جنگل ها به عنوان منبع اصلی برداشت گیاهان دارویی و معطر هستند. انواع مختلفی از میوه ها و گیاهان در آذربایجان برای دهه های متوالی کشت و برداشت شده است.
فلور آذربایجان از ۴۳۰۰ گونه گیاهی تشکیل شده است که بیش از ۲۷۰ گونه آن گیاهان بومی این کشور است. کشور آذربایجان مشهور است به استفاده از گیاهان نادر در تهیه داروهای سنتی که برای انواع مختلفی از بیماری ها استفاده می شوند. در مجموع ۷۵ گونه گیاه دارویی از جمله ترخون، گشنیز، زعفران،‌ شیرین بیان، نعناع، آویشن، سماق و … در این کشور کشت می شود.
تاریخچه استفاده از داروهای سنتی در آذربایجان ریشه دیرینه و عمیق دارد. قبل از سال ۱۸۲۸، تنها فروشگاه داروهای گیاهی (عطاری)، گیاهان دارویی وارداتی از ایران و هند را تهیه می کردند. متخصصان طب سنتی در گذشته از انواع مختلفی از گیاهان برای پیشگیری و درمان تعدادی از بیماری ها استفاده می کردند. Dellaki برای حجامت، Synichi برای شکستی استخوان ها، Gopchi برای درمان کودکان و بزرگسالان مبتلا به عفونت تنفسی و Mamas برای کمک به زنان در هنگام زایمان و درمان مشکلات زنان مورد استفاده قرار می گرفتند.
سیستم بهداشتی در جمهوری آذربایجان در دوران شوروی سابق، کمترین کارایی را در بین جمهوری های دیگر داشته است. این سیستم در دوره پس از فروپاشی شوروی به دلیل فروپاشی اقتصادی، عدم مدیریت، عدم انطباق با منابع موجود، اختلال در شبکه های بهداشت و درمان شوروی، ضعف در مراقبت های بهداشتی اولیه و اساسی و نبود برنامه های ارتقاء سلامت بدتر شده است.
عدم اعتبار کافی برای پروژه های تحقیقاتی و علمی در زمینه داروهای سنتی، عدم حمایت دولت برای حفظ و ترویج طب سنتی، عدم کشت و حفاظت از گیاهان دارویی و معطر ارزشمند، فقدان آموزش و پرورش برای نیروی ماهر، نبود بازاریابی و عدم وجود امکانات کافی تولید در آذربایجان از جمله مشکلات و محدودیت های موجود برای توسعه کشت های گیاهان دارویی و سنتی این کشور است.

میانمار با مساحتی در حدود ۶۷۶ هزار کیلومتر مربع و جمعیتی بیش از ۵۳ میلیون نفر در جنوب شرقی آسیا واقع شده است. پایتخت این کشور شهر نایپیداو است. کشاورزی همراه با جنگلداری از عمده فعالیت های امرار معاش مردم این کشور است.
تاکنون حدود ۷۰۰۰ گونه ی گیاهی در میانمار شناسایی شده و تعداد ۱۰۷۱ گونه آن به عنوان گیاهان بومی ثبت شده اند. تقاضا برای گیاهان دارویی و مواد اولیه گیاهی در میانمار به طور چشمگیری افزایش پیدا کرده است. با این حال، در این کشور کشت گیاهان دارویی به صورت محدود انجام می گیرد و اکثر مردم این گیاهان را از جنگل ها جمع آوری می کنند.
مردم روستایی میانمار از دوران باستان از داروهای سنتی استفاده می کردند. سیستم داروهای سنتی میانمار بر فلسفه بودایی و نظریه های آیورودا استوار است. طب سنتی و استفاده از گیاهان دارویی تنها سیستم مراقبت بهداشتی و درمانی از تمام طبقات جامعه تا به امروز بعد از ظهور داروها و درمانی های جدید در این کشور بوده است.
دولت میانمار مصمم است که آنچه از دانش طب سنتی به آن ارث رسیده و در گذشته به آن توجهی نشده است را حفظ کند. همچنین برنامه های مختلف در ایجاد باغ های گیاهی برای حفاظت و کشت گیاهان دارویی اجرا شده است و نیز تحقیقاتی جهت ابداع داروهای جدید از این گیاهان انجام شده است.
گیاهان دارویی و داروهای گیاهی تا حد زیادی از کشورهای همسایه از جمله بنگلادش، چین، هند و تایلند وارد این کشور می شود. این کشور صادراتی نیز به کشورهایی نظیر چین و تایلند دارد اما به دلیل غیرقانونی بودن آن ثبت نشده است.
طب سنتی در میانمار برای مدت زمان طولانی بدون استاندارد و اقدامات کنترل کیفیت مورد استفاده قرار گرفته است. همچنین عدم وجود فناوری های مناسب مانند جمع آوری، برداشت، خشک کردن، بسته بندی، ذخیره سازی، نبود استاندارهای کنترل کیفیت و ایمنی، نبود کارکنان ماهر و نبود تجهیزات لازم از جمله محدودیت های مهم این کشور برای توسعه این صنعت می باشد.

مدیر مرکز خدمات تخصصی گیاهان دارویی استراتژیک خراسان جنوبی گفت: از ریشه گیاه سریش، چسب استخراج می‌شود که در صنایع کفاشی، کبریت‌سازی، صحافی کتاب و رنگ استفاده می‌شود و علاوه بر آن مصارف دارویی نیز دارد.

قطر کشوری است که در جنوب غربی قاره آسیا در منطقه خاورمیانه و در شرق شبه‌ جزیره عربستان واقع شده‌است. پایتخت آن، دوحه است و این کشور مرز مشترک زمینی با عربستان سعودی، و مرز آبی با کشورهای ایران، کویت، عراق، عربستان، بحرین و امارات متحده عربی دارد.
مساحت این کشور حدود ۱۱۵۸۶ کیلومتر مربع و با جمعیتی در حدود ۳ میلیون نفر می باشد. زمین های این کشور عمدتاً شنی و بیابانی است و عملاً هیچ جنگل و یا زمین های جنگلی در این کشور وجود ندارد.
گیاهان موجود در قطر تنها شامل ۳۰۱ گونه می باشند. در این کشور جنگلی وجود ندارد اما برخی از گیاهان بومی و درختچه ها در صحراهای این کشور پراکنده هستند. برخی از گیاهان بومی از اهمیت سنتی برخوردارند و با شرایط محلی سازگار شده اند.
در قطر گیاهان دارویی به طور سنتی برای نسل های بسیاری استفاده شده است و یک سنت رایج در این کشور می باشد. طب سنتی گیاهی در قطر قبل از اکتشاف نفت در میان مردم این کشور رایج تر بوده است. اما در حال حاضر طب مدرن مرجع اصلی مراقبت های بهداشتی برای اکثریت مردم است.
دانشگاه قطر به انجام برخی تحقیقات در مورد خواص دارویی گیاهان محلی پرداخته است. محققی در مرکز تحقیقات کاربردی دانشگاه قطر، کتابی را تحت عنوان فیتوشیمی گونه های قطر منتشر کرده است. این کتاب به توصیف و شرح ۲۰۷ گونه از گیاهان قطر و کاربردهای بالقوه آن پرداخته است. بسیاری از گیاهان مورد استفاده در سیستم های طب سنتی عرب نیز در این کتاب گنجانده شده است.
فقدان جنگل ها، عدم حمایت دولت در توسعه بخش های گیاهان دارویی و معطر، طب سنتی و تحقیقات علمی از جمله عوامل مهم در عدم توسعه کشت گیاهان دارویی و معطر در قطر است.

رئیس جهاد دانشگاهی خراسان جنوبی اظهار کرد: اولین رویداد شتاب (استارت آپی) مرکز نوآوری عناب موسسه علمی کاربردی جهاد دانشگاهی استان با موضوع “نوآوری در بسته بندی عناب و فرآورده‌ های عناب”؛ ۲۶ خرداد ماه به صورت مجازی برگزار می‌شود.

مجتمع آموزش عالی گناباد با هدف معرفی فناوری های جدید تولید زعفران همایش ملی زعفران را برگزار می نماید.

دبیر اجرایی سومین کنگره بین‌المللی و چهارمین همایش ملی زیست فناوری گیاهان دارویی و قارچ‌های کوهی گفت: این کنگره توسط دانشگاه زنجان و با همکاری انجمن گیاهان دارویی ایران در زنجان برگزار می‌شود.

چهارمین کنفرانس بین المللی علوم کشاورزی، گیاهان دارویی و طب سنتی در تاریخ ۳۰ مرداد ۱۴۰۰ توسط ،شبکه دانشگاههای مجازی جهان اسلام برگزار خواهد شد.

سومین کنفرانس بین المللی گل محمدی همراه با کارگاه های آموزشی در حوزه صنعت, بازار و تجارت گیاهان دارویی و معطر به مدت ۲ روز در پژوهشکده اسانس های طبیعی قمصر در تاریخ ۵ تا ۶ خرداد ماه ۱۴۰۰ برگزار می گردد.