کویت با مساحتی در حدود ۱۸ هزار کیلومتر مربع و جمعیتی در حدود ۵ میلیون نفر، کشوری کوچک در منطقه خاورمیانه است که در حاشیه خلیج فارس واقع شده است.
مردم کویت تا اوایل قرن بیستم از طب مدرن استفاده نمی کردند. در سال ۱۹۰۴ بریتانیا برای رایج کردن طب مدرن در کویت، پزشکی را به عنوان سفیر خود منصوب کرد. اما قبل از این زمان مردم کویت بر طب سنتی که توسط پزشکان سنتی ارائه می شد اعتماد داشتند.
در سال­ های اخیر، سیستم مراقبت بهداشتی و سلامت در کویت به طرز چشمگیری بهبود یافته است. در سال ۱۹۷۸ استفاده از گیاهان دارویی در بخش بهداشت و درمان به طور رسمی آغاز شد.
پوشش گیاهی بومی کویت شامل درختچه های چوبی چندساله است که وابسته به بارش های زمستانی هستند. تپه های شن و ماسه، مرداب های نمک، دشت کویر و فلات کویر: چهار اکوسیستم و مشخصه طبیعت کویت را نشان می دهند. در تپه های شنی گیاهانی که یافت می شوند شامل: درمنه، رمس، اشنان و … هستند که از این گیاهان برای ساخت داروهای گیاهی استفاده می شود. گیاه گون برای درمان بیماری های کلیوی و سیاه دانه به طور سنتی برای درمان دیابت در کویت مورد استفاده قرار می گیرد.
کتابی تحت عنوان گیاهان دارویی کویت به زبان عربی توسط بنیاد کویت برای پیشرفت علوم این کشور منتشر شده است. در سال ۱۹۸۴ سازمان اسلامی علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی (IOMS) برای انجام کارهای تحقیقاتی تاسیس شد. یکی از فعالیت های این سازمان پیدا کردن برنامه های عملی و درمان های پزشکی با استفاده از داروهای گیاهی است.
کشور هند از جمله کشورهای مهم صادرکننده گیاهان دارویی و ادویه ها به کویت است که حدود ۵۰ درصد از واردات کشور کویت از این کشور می باشد و پس از آن پاکستان و ایران در مقام های دوم و سوم قرار دارند.

کشور تایلند در جنوب شرقی آسیا واقع شده و به کشور هزار معبد معروف است. مساحت این کشور حدود ۵۱۳ هزار کیلومتر مربع می باشد و در حدود ۷۰ میلیون نفر جمعیت دارد.
در این کشور همانند دیگر کشورهای منطقه آسیای جنوب شرقی، بارش باران ‌های فصلی باعث رویش جنگل‌های بارانی استوایی شده است.
فلور گیاهی تایلند شامل حدود ۱۱۰۰۰ گونه گیاهی است. در این میان، حدود ۱۴۰۰ گیاه دارویی و معطر بومی وجود دارد که در داروهای پزشکی سنتی تایلند استفاده می شوند.
طب سنتی تایلند در حدود ۸۵۰ سال قدمت دارد. در حال حاضر، خدمات پزشکی مدرن عمدتاً به بیمارستان ها و درمانگاه های شهری محدود می شوند و در مناطق روستایی هنوز انواع مختلف داروهای سنتی و روش های درمانی را بکار می گیرند که این عمل فلسفه در فرهنگ این کشور دارد و از سیستم طب سنتی هند و چین گرفته شده است. بیش از ۲۰۰۰ داروی گیاهی در تایلند ثبت شده است ولی تا سال ۲۰۰۵ میلادی مجموعاً ۱۶ داروی گیاهی در فهرست داروهای ملی این کشور وجود داشت.
موسسه ملی داروهای سنتی تایلند در سال ۱۹۹۲ تأسیس شد. هدف اصلی این موسسه، تلفیق داروهای سنتی تایلند در خدمات بهداشت عمومی کشور بود. در سال ۱۹۸۷ با اصلاح یک حکم قانونی، وزارت بهداشت توانست پزشکان آیورودا (Ayurvedic doctors) را در نیروی کار پزشکی بیمارستان های دولتی و درمانگاه های خصوصی تلفیق کند.
از مشکلات عمده در تحقیق و توسعه گیاهان دارویی و معطر در تایلند می توان فقدان تیم های چند رشته ای، افراد ماهر، منابع مالی کافی، فناوری های کشاورزی (کاشت، داشت، برداشت و فراوری) نام برد. همچنین در این کشور نیاز به توسعه صنعت داروهای گیاهی و تشویق کشت و حفاظت ازگونه های مهم گیاهان دارویی و معطر وجود دارد.

بنگلادش کشوری است واقع در جنوب قاره آسیا و شرق هند که پایتخت آن داکا و جمعیت آن در حدود ۱۶۴ میلیون نفر است.
در این کشور تعدادی از مناطق حفاظت شده وجود دارد که گیاهان دارویی و معطر با ارزش بسیار بالایی در آن تحت نظر وزارت جنگل داری نگهداری و محافظت می شود. بنگلادش همراه با هند، در زمینه گیاهان یکی از بزرگترین تنوع ژنتیکی را در آسیای جنوبی دارند. حدود ۵۰۰۰ گونه گیاهی در این کشور وجود دارد که ۵۰۰ گونه آن بسیار با ارزش هستند. بعضی از گیاهان دارویی و معطر که در بنگلادش شناسایی شده اند عبارتند از چریش، ریحان مقدس، راولفیا سرپنتینا و گیاه آرجونا.
طب آیورودا و یونانی به طورگسترده ای در سیستم های پزشکی بنگلادش به کار گرفته می شود. سیستم هومیوپاتی نیز در بین مردمان این کشور بسیار محبوب است.
در سال ۱۹۷۲ دولت بنگلادش پس از استقلال از پاکستان، به بازسازی سیستم آیورودا و سیستم یونانی روی آورد. از تلاش های وزارت بهداشت این کشور یک کتاب با عنوان گیاهان دارویی در درمان سلامت منتشر شده است که در آن به نحوه کشت، تجارت و معرفی ۵۰ گیاه دارویی معمول و مهم در بنگلادش پرداخته است. علاوه بر این دولت برای حمایت از این گیاهان به ساخت کلکسیون های زنده گیاهان دارویی (هربوراتوم) در تمام بیمارستان ها پرداخته است.
وزارت بهداشت ایجاد کلکسیون زنده گیاهان دارویی در بیمارستان ها و درمانگاه ها را در سراسر کشور به عنوان بخشی از یک طرح گسترده ملی در سال ۲۰۰۳ آغاز کرد.
این کشور به شدت وابسته به واردات مواد گیاهی است. کشت گیاهان دارویی بومی متوقف شده و در نتیجه حدود ۸۰ درصد از این محصولات توسط تولیدکنندگان داروهای سنتی به طور عمده از کشورهای همسایه به ویژه هند وارد می شود.

تاجیکستان کشوری کوهستانی و محصور در خشکی است که در آسیای میانه جای دارد. پایتخت و بزرگترین شهر این کشور، دوشنبه است و جمعیتی در حدود ۹.۵ میلیون نفر دارد. مساحت این کشور ۱۴۳۱۰۰ کیلومتر مربع می باشد.
تاجیکستان گونه های بسیار متنوع و غنی در حدود ۴۵۰۰ گونه از گیاهان آوندی دارد. همچنین این کشور دارای ۶۴۰ گونه بومی است. تعداد زیادی از گونه های گیاهی به صورت محلی در دسترس هستند و در تهیه داروهای سنتی استفاده می شوند. در این کشور بیش از ۴۰۰ گونه از گیاهان دارویی گزارش شده است. جنگل های این کشور را عمدتا درختان سرو کوهی تشکیل می دهند که حدود ۴۰ درصد از کل پوشش جنگلی است.
به دلیل در دسترس نبودن داروهای جدید و طب مدرن، مردم این کشور درمان های سنتی را بیشتر از طب مدرن انجام می دهند.

به منظور حفظ گونه های ارزشمند، باغ گیاه شناسی توسط موسسه گیاهشناسی بیولوژیکال پامیر (Pamir Biological) در دانشگاه ملی این کشور تاسیس شده است.

این کشور سرمایه گذاری مشترک با یک شرکت هندی در زمینه تولید داروهای گیاهی داشته است. در سالهای گذشته اکثر داروخانه های خصوصی کوچک، تجارت گیاهان دارویی و محصولات آنها را شروع کرده اند.

از جمله عواملی که بر عدم بهره برداری تجاری این کشور در منابع گیاهان دارویی و معطر اثر دارند عبارتند از؛ عدم تلاش دولت در پژوهش های گیاهان دارویی، فقدان طرح مدون برای حفاظت و کشت گیاهان دارویی و معطر، جنگل زدایی سریع، عدم تلاش برای حفاظت از دانش بومی و سنتی، عدم کنترل بر بازاریابی داروها و نبود سرمایه های مالی از جمله دلایل اصلی برای بهره برداری حداقل از پتانسیل کامل این کشور در منابع گیاهان دارویی و معطر است.

سنگاپور کشوری کوچک در انتهای شبه جزیره مالایا است که کوچک‌ترین کشور جنوب شرقی آسیا محسوب می گردد. جمهوری سنگاپور در جنوبی ترین نقطه مالزی واقع شده است که مساحتی در حدود ۷۲۵ کیلومتر مربع و جمعیتی بیش از ۵ میلیون نفر دارد.
آب و هوای سنگاپور گرم و مرطوب است و میانگین بارش سالانه در آن به بیش از ۲۳۴۰ میلی‌متر می‌رسد. در سنگاپور منابع طبیعی بسیار کم هستند و تا ۷۳% گیاهان و حیوانات خود را در دو قرن گذشته از دست داده است. بیش از ۹۵% از ۵۴۰ کیلومتر مربع جنگل های گرمسیری سنگاپور در گذشته قطع شده­ اند. منابع طبیعی حدود ۳۳۴۷ هکتار می باشند و تحت مدیریت هیئت پارک های ملی هستند که در سال ۱۹۹۰ شکل گرفت.
خدمات بهداشتی و درمانی در سنگاپور عمدتا بر اساس پزشکی مدرن است اما با این حال مردم این کشور از پزشکان طب سنتی هم استفاده می کنند. علاقه مردم به طب سنتی چینی (TCM) روز به روز بیشتر می شود و به ویژه در میان چینی ها طرفداران زیادی دارد. در سال ۲۰۰۰، یک هیئت توسعه اقتصادی سنگاپور، گروهی با اعضایی از موسسات تحقیقی و صنعتی تشکیل داد. در طرحی که به شورای تحقیقات پزشکی زیستی سنگاپور ارائه شد تا بازبینی شود، این گروه چند پیشنهاد ارائه کرد. این پیشنهادها شامل اختصاص سرمایه برای تحقیق و آموزش TCM و ایجاد یک طرح دانشگاهی برای ارتقای سطح آموزش TCM در کشور بود.
انجمن توسعه تجارت گزارش داد که سنگاپور در سال ۱۹۹۳ حدود ۴۶ میلیون دلار واردات گیاهان دارویی داشته است. مصرف گیاهان در طول ۵ سال گذشته در میان مردم رو به افزایش گذاشته است. عمده واردات سنگاپور شامل دانه ها و میوه ها که در ساخت عطریات، لوازم آرایشی، داروها و حشره کش ها کاربرد دارند، می باشد.

دانشکده زیست‌شناسی پردیس علوم دانشگاه تهران با حمایت ستاد توسعه علوم و فناوری گیاهان دارویی و طب سنتی معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری، نخستین رویداد استارت‌آپی زالوی طبی و صنایع وابسته را، دوازدهم و سیزدهم آذرماه ۱۳۹۹ برگزار می‌کند.

دهمین همایش ملی گیاهان دارویی وکشاورزی پایدار، در تاریخ ۲۲ خرداد ۱۳۹۹ توسط مرکزهمایش ها وکنفرانس های فرازاندیشان بوعلی سینا در شهر همدان برگزار می شود.

دانشگاه علمی کاربردی لرستان «استارت آپ» گیاهان دارویی و بلوط را به صورت سراسری در استان برگزار می‌کند.

سومین کنفرانس بین المللی علوم کشاورزی، گیاهان دارویی و طب سنتی در تاریخ ۲۰ خرداد ماه ۱۳۹۹ در شهر تفلیس گرجستان برگزار می گردد.

نخستین رویداد استارتاپی زالوی طبی و دومین همایش و کارگاه بین‌الملی زالوی طبی با حمایت ستاد توسعه علوم و فناوری گیاهان دارویی و طب سنتی برگزار می‌شود. این رویداد با همکاری سازمان شیلات و وزارت بهداشت در ۲۱ و ۲۲ خرداد سال ۹۹ در دانشکده زیست شناسی پردیس علوم دانشگاه تهران برگزار می‌شود.