نپال با نام رسمی جمهوری فدرال دموکراتیک نپال کشوری در آسیا واقع در شمال هندوستان است و پایتخت آن کاتماندو می باشد. مساحت این کشور در حدود ۱۴۷ هزار کیلومتر مربع و جمعیت نپال حدود ۲۹ میلیون نفر می باشد و این کشور تنها با چین و هند همسایه است.
نپال در هیمالیای مرکزی واقع شده و غنی از تنوع گونه های گیاهی است. نپال در حدود ۷۰۰۰ گونه گیاه گلدار دارد که ۲۴۶ گونه آن بومی این کشور هستند. حدود ۷۰۰ گونه گیاه دارویی و معطر در این کشور به ثبت رسیده است. در حال حاضر تعداد گونه های گیاهی دارویی و معطر به کاربرده شده در این کشور حدود ۱۴۶۳ گونه است.
استفاده از گیاهان دارویی در سیستم های سنتی پزشکی کشور نپال قدمتی ۵۰۰ ساله دارد. آیورودیک (Ayurvedic)، تبت، آمچی(Amchi) و … طب هایی هستند که ۸۵ درصد از مردم روستایی به آنها وابسته می باشند. طب آیورودیک از سیستم های ملی پزشکی کشور نپال است که بیش از ۷۵ درصد از جمعیت به این طب سنتی متکی هستند.
طب سنتی جزء اصلی سیستم سلامت ملی کشور است و دولت حامی آن است. سیاست دولت در اجرای طرح های ۵ ساله شامل خدمات بهداشتی تلفیقی است که در آن طب های آلوپاتیک و آیورودیک اجرا می شوند.
آکادمی سلطنتی علم و صنعت نپال (RONAST) در سال ۱۹۸۲ تاسیس شد،‌ که کار جمع آوری و حفاظت از ژرم پلاسم گیاهان دارویی و معطر، تکنیک های کشت پایدار و … در دستور کار این نهاد قرار گرفت. اداره منابع گیاهی تحت نظارت وزارت محافظت خاک و جنگل برای کشت تجاری گیاهان دارویی و معطر مهم تحقیق انجام داده است. آزمایشگاه دارویی رویال تحت نظارت اداره توزیع دارو است که داروهای گیاهی دیگر و داروهای آیورودیکی را بررسی می کند تا آنها را برای تولید مورد تایید قرار دهد.
تا سال ۱۹۶۰ صادرات گیاهان دارویی نپال محدود به هندوستان و چین بود ولی با پیشرفت و تنوع تجارت در نپال، کشورهای دیگری هم متقاضی این محصولات شدند. براساس آمار مرکز ترویج تجارت در اواسط سال های ۱۹۷۰ صادرات تا بیش از ۴۰۰۰ تن رسید اما در سال های ۱۹۸۰ به طور ناگهانی کاهش یافت.
در حال حاضر صادرات گیاهان دارویی به صورت خام و مواد اولیه است و همچنین این کشور به میزان ناچیزی اسانس صادر می کند. این کشور واردات داروهای مدرن، لوازم آرایشی، اسانس و عصاره ها را به میزان قابل توجهی افزایش داده است. آینده صنعت اسانس نپال با وجود کارخانه های صابون سازی و شوینده امیدوار کننده می باشد. 

قرقیزستان کشوری محصور در خشکی در آسیای مرکزی است که مساحت آن در حدود ۲۰۰ هزار کیلومتر مربع بوده و دارای جمعیتی حدود ۶ میلیون نفر می باشد. پایتخت و بزرگترین شهر این کشور بیشکک نام دارد.
حدود ۴ درصد از مساحت قرقیزستان را جنگل تشکیل می دهد. برداشت و جمع آوری گیاهان دارویی توسط مردم بومی از مهمترین فعالیت های این مردم به شمار می رود. این کشور در حدود ۴۵۰۰ نوع گونه گیاهی دارد که ۱۶۰۰ گونه از این گیاهان ارزش اقتصادی و ۲۰۰ گونه آن ارزش دارویی دارد. برخی از گونه های مهم گیاهان دارویی و معطر موجود در این کشور عبارتنداز؛ ارقام زرشک، افدرا، شیرین بیان، گل راعی، سنجد تلخ، علف هفت بند، برگ سنایی، آویشن، پای خر، مریم گلی، مرزنجوش، بومادران، افسنطین، نسترن کوهی و … .
اغلب، گیاهان دارویی توسط مردم روستایی این کشور جمع آوری شده و به مصرف می رسد. در سال ۱۹۹۷، قانون ملی برای استفاده از داروهای گیاهی در این کشور وضع شد. داروهای گیاهی به عنوان داروهای بدون نسخه، مکمل های غذایی و مواد خام گیاهی مورد استفاده قرار می گرفتند. طبق قانون داروهای گیاهی را باید با نسخه های پزشکان خریداری کرد.
تحقیقات محدودی بر روی گیاهان دارویی و معطر در گذشته در قرقیزستان انجام گرفته است. با این حال برخی از پروژه ها به حفاظت، نگهداری گیاهان دارویی و معطر بومی، ارزیابی علمی برای پیدا کردن ترکیبات جدید دارویی و همکاری با دانشگاه و موسسات خارجی صورت گرفته است. قرقیزستان و ازبکستان، در یک پروژه مشترک میان دانشگاه راتگرز ایالت متحده آمریکا و دانشگاه دولتی کشاورزی تاشکند و آکادمی ملی علوم قرقیزستان با یکدیگر همکاری داشته اند، که در آن بیش از ۱۰۰ گونه از گیاهان دارویی جمع آوری شده و برای ارزیابی به ایالت متحده آمریکا منتقل شده است. در سال ۲۰۰۱ نیز چند گونه مختلف گیاه دارویی در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه راتگرز نیوجرسی کاشته شده است که هدف از این پژوهش ارزیابی گونه های مختلف گیاهان دارویی در شرایط آب و هوایی نیوجرسی بوده است.
صنعت داروسازی قرقیزستان شامل یک کارخانه داروسازی است که هم داروهای گیاهی و هم سایر داروها را تولید می کند. قرقیزستان بیش از ۹۰ درصد از داروهای خود را واردات می کند. این کشور به منظور توسعه صنعت داروسازی خود در سال ۱۹۹۸ یک کارخانه تولید دارو را تاسیس کرد. این کارخانه به وسیله کمک ۱۰ میلیون دلاری دولت پاکستان تاسیس شد. اطلاعات دقیق در مورد مصرف و تولید داروهای گیاهی در این کشور در دسترس نیست.

عراق کشوری در خاورمیانه و جنوب غربی آسیاست که جمعیت آن تقریبا ۴۰ میلیون نفر و مساحت آن در حدود ۴۳۷ هزار کیلومتر مربع است. بسیاری از مساحت این کشور را بیابان فرا گرفته و فقط ۱۲/۵ درصد این کشور زیر کشت قرار دارد.
عراق، ۳۰۰۰ گونه گیاهی دارد که حدود ۱۹۰ گونه آن ها گیاهان بومی هستند. تقریباً از ۱۵۰۰ گونه گیاهی که در عراق مورد استفاده قرار می گیرد، اکثر آنها خواص دارویی و عطری دارند.
در عراق از طب سنتی هم برای حفظ سلامتی و هم برای بهبود بیماری استفاده می شود. درمانگران سنتی در عراق به عنوان عطار شناخته می شوند. شیوه های طب سنتی در عراق به صورت استفاده از برگ گیاهان و جوشاندن آن ها انجام می گرفت.
وزارت بهداشت عراق، معیارها و مقررات بهداشتی برای درمان های گیاهی وضع کرده است. گروهی متخصص تحت نظارت وزارت بهداشت وجود دارد که مرکز گیاهان دارویی نامید می شود. پزشکان و شیمی دانان این مرکز را اداره می کنند و در زمینه طبقه بندی گیاهان و نظارت بر مزارع گیاهی و اعطای مجوز به آنها فعالیت می کنند.
در گذشته مرکز تحقیقات بیولوژیک در شورای تحقیقات علمی و دانشگاه های بغداد و بصره فعالیت های تحقیقاتی زیادی روی گیاهان دارویی این کشور انجام داده اند. همچنین پژوهش در زمینه ی گیاهشناسی گیاهان موجود در منطقه انجام گرفت تا گیاهان دارویی که طبیبان سنتی استفاده می کنند شناسایی شوند و ۹۷ گیاه دارویی متعلق به ۴۳ خانواده شناسایی شدند.
در اوایل سال های ۱۹۹۰ شش شرکت اردنی حدود ۵۰ میلیون دلار محصولات خود را به عراق صادر کردند. در میانه این دهه، این صادرات بسیار کاهش یافت و در سال ۲۰۰۲ از کل ۲۰۰ میلیون دلار در صادرات دارویی اردن فقط ۲۰ میلیون دلار به عراق صادر شد. جنگ اخیر در عراق آسیب شدیدی به خدمات و امکانات بهداشتی کشور وارد کرد. این بحران منجر به کمبود شدید دارو و سایر ابزار مراقبت بهداشتی این کشور شد. با این حال هیچ اطلاعاتی در تجارت و بازاریابی گیاهان دارویی و معطر در حال حاضر در دسترس نیست.
عراق در سال های گذشته شاهد کاهش زیادی از زمین های زیر کشت بوده است. بخش کشاورزی عراق به دلایل سیاسی و همچنین فساد مالی و اداری، دارای مشکلات زیادی است. همچنین مشکلات بیابان زایی و افزایش درصد نمک و کمبود آب از جمله خطرات دیگری است که کشاورزی عراق را تهدید می کند. از مهم ترین عواملی که کشاورز عراقی را با بیکاری مواجه می کند، واردات بدون برنامه دولت است.

سریلانکا (نام قدیم: سیلان) جزیره‌ای است واقع در اقیانوس هند و جنوب کشور هند که مساحت این کشور حدود ۶۵ هزار کیلومتر مربع و جمعیت آن در حدود ۲۰ میلیون نفر است.
در سریلانکا ۱۴۱۴ گونه های دارویی شناسایی شده است که در حدود ۶۰۰ نوع آن به طور رایج مورد استفاده قرار می گیرد. از ۱۶۸ گونه آن به عنوان پادزهر در درمان مارگزیدگی و از ۱۵۳ گونه آن برای درمان شکستگی ها و در رفتگی ها استفاده می شود و ۱۷۴ گونه آن برای بهبود شرایط روحی کاربرد دارند. جمع آوری،‌ برداشت و صادرات ۷۹ گونه گیاه دارویی در معرض انقراض در این کشور ممنوع است. سریلانکا تولیدکننده عمده ادویه جات و ترشی جات از جمله: دارچین، هل، جوز هندی، فلفل سیاه و میخک می باشد.
قدمت طب سنتی در سریلانکا حدود ۳۰۰۰ سال است. اگرچه اکثریت مردم امروزه از طب مدرن برای درمان های خود استفاده می کنند اما استفاده از طب های سنتی در مناطق روستایی به دلیل کمبود امکانات بیشتر است.
طب سنتی جزء جدایی ناپذیر از سیستم مراقبت های بهداشتی در سریلانکا است. همه دولت هایی که در سریلانکا پس از استقلال این کشور بر سرکار آمدند، علاقمند به ترویج طب سنتی بودند. به منظور تقویت و ترویج آیورودا یک اداره دولتی جداگانه تحت عنوان وزارت بهداشت در سال ۱۹۵۷ تاسیس شد. این اداره وظایفی چون ثبت نام پزشکان، داروسازان و پرستاران آیورودا و مقررات رفتار حرفه ای پزشکان، تحقیقات در مورد روش های موثر و نوین طب سنتی را بر عهده دارد.
سریلانکا سالانه حدود ۲۵۰۰ تن مواد خام گیاهی مصرف می کند که حدود ۶۰ درصد از آن وارداتی است. پزشکان سنتی در سریلانکا به طور کلی خودشان داروهای گیاهی خود را تولید می کنند. فروشندگان محلی در مناطق شهری و روستایی گیاهان دارویی بومی را به مصرف کنندگان آنها می فروشند. بسیاری از گونه های گیاهی مورد استفاده در تهیه داروهای گیاهی از کشور هند و کشورهای دیگر وارد می شوند.
روش های برداشت نامناسب و ناپایدار بسیاری از گونه های با ارزش دارویی و معطر گیاهی را در این کشور تهدید می کند. عدم کشت گونه های در حال انقراض، ‌عدم تحقیقات علمی به دلیل محدودیت امکانات، کمبود مواد خام و مقررات بازار و تجارت غیرقانونی از مشکلات اصلی در بهره برداری تجاری گیاهان دارویی و معطر این کشور است.

جمهوری ‌آذربایجان‌ با ‌مساحت ۸۶۶ هزار‌ کیلومتر مربع و حدود ۱۰ میلیون نفر جمعیت‌، کشوری در منطقه قفقاز جنوبی است. در این کشور جنگل ها به عنوان منبع اصلی برداشت گیاهان دارویی و معطر هستند. انواع مختلفی از میوه ها و گیاهان در آذربایجان برای دهه های متوالی کشت و برداشت شده است.
فلور آذربایجان از ۴۳۰۰ گونه گیاهی تشکیل شده است که بیش از ۲۷۰ گونه آن گیاهان بومی این کشور است. کشور آذربایجان مشهور است به استفاده از گیاهان نادر در تهیه داروهای سنتی که برای انواع مختلفی از بیماری ها استفاده می شوند. در مجموع ۷۵ گونه گیاه دارویی از جمله ترخون، گشنیز، زعفران،‌ شیرین بیان، نعناع، آویشن، سماق و … در این کشور کشت می شود.
تاریخچه استفاده از داروهای سنتی در آذربایجان ریشه دیرینه و عمیق دارد. قبل از سال ۱۸۲۸، تنها فروشگاه داروهای گیاهی (عطاری)، گیاهان دارویی وارداتی از ایران و هند را تهیه می کردند. متخصصان طب سنتی در گذشته از انواع مختلفی از گیاهان برای پیشگیری و درمان تعدادی از بیماری ها استفاده می کردند. Dellaki برای حجامت، Synichi برای شکستی استخوان ها، Gopchi برای درمان کودکان و بزرگسالان مبتلا به عفونت تنفسی و Mamas برای کمک به زنان در هنگام زایمان و درمان مشکلات زنان مورد استفاده قرار می گرفتند.
سیستم بهداشتی در جمهوری آذربایجان در دوران شوروی سابق، کمترین کارایی را در بین جمهوری های دیگر داشته است. این سیستم در دوره پس از فروپاشی شوروی به دلیل فروپاشی اقتصادی، عدم مدیریت، عدم انطباق با منابع موجود، اختلال در شبکه های بهداشت و درمان شوروی، ضعف در مراقبت های بهداشتی اولیه و اساسی و نبود برنامه های ارتقاء سلامت بدتر شده است.
عدم اعتبار کافی برای پروژه های تحقیقاتی و علمی در زمینه داروهای سنتی، عدم حمایت دولت برای حفظ و ترویج طب سنتی، عدم کشت و حفاظت از گیاهان دارویی و معطر ارزشمند، فقدان آموزش و پرورش برای نیروی ماهر، نبود بازاریابی و عدم وجود امکانات کافی تولید در آذربایجان از جمله مشکلات و محدودیت های موجود برای توسعه کشت های گیاهان دارویی و سنتی این کشور است.

سلسله نشست های گارگاه تجربه در بخش گیاهان دارویی و معطر توسط کانون هماهنگی دانش، صنعت بازار گل محمدی و گیاهان دارویی برگزار می گردد.

کنگره مکانیزاسیون و فرآوری گیاهان دارویی به مدت ۳ روز در مرکز آموزشی عالی امام خمینی (ره)  کرج در تاریخ  ۱۴۰۰/۱۲/۲ برگزار می گردد.

رئیس جهاد دانشگاهی خراسان جنوبی اظهار کرد: اولین رویداد شتاب (استارت آپی) مرکز نوآوری عناب موسسه علمی کاربردی جهاد دانشگاهی استان با موضوع “نوآوری در بسته بندی عناب و فرآورده‌ های عناب”؛ ۲۶ خرداد ماه به صورت مجازی برگزار می‌شود.

مجتمع آموزش عالی گناباد با هدف معرفی فناوری های جدید تولید زعفران همایش ملی زعفران را برگزار می نماید.

دبیر اجرایی سومین کنگره بین‌المللی و چهارمین همایش ملی زیست فناوری گیاهان دارویی و قارچ‌های کوهی گفت: این کنگره توسط دانشگاه زنجان و با همکاری انجمن گیاهان دارویی ایران در زنجان برگزار می‌شود.