گیاهشناسی
زنیان با نام علمی Carum copticum (مترادف= Ammi copticum) گیاهی است علفی ، یکساله بی کرک به ارتفاع ۳۰ تا ۹۰ سانتی متر که به حالت خودرو در نواحی شرقی هند، ایران و مصر می روید. بعلاوه و در نواحی مذکور و نقاط مختلف پرورش می یابد. برگهائی با پهنک منقسم به بریدگیهای نازک و ظریف و گلهای به رنگ سفید و مجتمع به صورت چتر مرکب دارد.
اشعه چتر آن کوتاه دارای طول نسبتاً مساوی و منتهی به براکته های باریک در محل اتصال به یکدیگر است میوه اش کوچک بیضوی به رنگ قهوه ای مایل به زرد و دارای بوئی شبیه تیمول است بر روی میوه آن ۵ خط طولی نخی شکل به رنگ روشن تر و دو نوع تار نازک تک سلولی مشاهده می شود بطوریکه بعضی از آنها کوتاه و مخروطی و برخی دیگر دارای یک قسمت متورم در انتها می باشند قسمت مورد استفاده این گیاه میوه آنست که زنیان نیز نامیده می شود.
محل مناسب رویش
زنیان بیشتر در زمینهای سبک رسی سیلیسی و آفتابگیر و چراگاهها می روید.
روش کاشت
تکثیر این گیاه به وسیله دانه (میوه) در زمینهایی که در پائیز و زمستان ۳ مرتبه شخم زده باشند، صورت می گیرد. در هر هکتار حدود ۲۴ کیلوگرم بذر می افشانند. بذر از اواسط فروردین تا اوایل اردیبهشت در ردیفهایی به عرض ۲۰ تا ۳۰ سانتی متر افشانده و بلافاصله روی آنراغلتک می زنند. برای هر هکتار ۱۰۰ تا ۵۰ کیلوگرم کود ازت خالص (نیترات آمونیم، کلیسم سیایند) . ۲۵۰ تا ۴۰۰ کیلوگرم سوپر فسفات و ۲۰۰ تا ۲۵۰ کیلوگرم کود نمک پتاسیم ۴۰ درصد می دهند.
پس از آن مراقبتهای لازم صورت می گیرد این مراقبتها عبارتند از خارج کردن علفهای هرز، زدن چنگک با دیسک ماشینی و استفاده از زموزانzemusan (هکتاری ۵/۱ کیلوگرم) در پیش کشت وهمچنین پوتابلان (هکتاری ۸ تا ۱۰ لیتر برای تمام سطح زیر کشت) در پس کشت.
زمان محصول برداری میوه در ماههای مرداد و شهریور می باشد. پس از برداشت محصول آنها را به طور طبیعی یا مصنوعی خشک می نمایند و دانه ها را از ساقه به وسیله خرمنکوب جدا نموده و پس از بوجاری کامل محصول را بسته بندی می نمایند.
قسمت مورد استفاده
قسمت مورد استفاده زنیان میوه آن می باشد که مقدار زیادی تیمول دارد.
دامنه انتشار
شرق کشور، بلوچستان (فلور ایران) آذربایجان ، تبریز ، اصفهان ، خوزستان : بین ایذه و ده دز ارتفاعات ۱۱۰۰ متری ، فارس ،کرمان : باقین ، مکران ، خراسان تربت حیدریه ، سیستان
https://medplant.ir/?p=8893