نام فارسی. انجیر
نام علمی Ficus cavica .
انگلیسی. Commun fig- tree

درخت انجیر دارای انواع فراوانی است که به تفاوت در نوحی مختلف کوه زمین پراکندگی حاصل کرده‌اند در بین آنها نمونه‌هائی به ارتفاع کم و انواعی به صورت درخت و یادارای ساقه بالا رونده مخصوصاً در نواحی حد به چشم می‌خورد. درخت انجیر ساقه‌ای به ارتفاع ۳ تا ۱۰ متر و شاخه‌های منشعب و کم مقاومت دارد. برگ‌های آن پهن پنجه‌ای با بریدگی, دارای ۵ قسمت شبیه برگ مو ( انگور) خشن به رنگ سبز خاکستری است. گلهای آن بر ۲ نوع نر و ماده و واقع در جدار داخلی گل آذین گلابی شکل است. قسمت فوقانی مخفظه گلابی شکل دارای سوراخ کوچکی است که گلهای نر در مدخل آن و در زیر فلسهای ریز جای دارد.

انجیر

از نظر گیاهشناسی میوه انجیره میوه متعارف نیست بلکه یک نوع محفظه یا کیسه گیاهی است که گلهای نرو ماده در درون آن واقعاست و در موقع رسیدن میوه دنباله گلهای ماده و کاسه گل و قسمت تحتانی آن گوشتی و ضخیم و خوردنی می‌شود.

خواص درمانی:
طبق نظر حکمای طب سنتی انجیر از نظر طبیعت گرم و تر است و در مورد خواص آن معتقدند که ملین و نرم کننده معرق و مسکن حرارت و تشنگی است و مقوی نیروی جنسی می‌باشد و در قلب را خنک می‌کند .کم بودن ترشح ادرار را مرتفع می‌سازد و برای رفع خشنونت سینه , درد سینه و سرفه و خشونت قصبه ریه نافع است.

در قدیم از شیرابه درخت انجیر جهت درمان جذام و بیماریهای جلید مختلف در حالات مزمن استفاده به عمل می‌آمده است. در استعمال خارج , غرغره جوشانده انجیر خشک در شیر جهت رفع تحریکات گلو و محفظه دهان در موارد آنژین, ورم لثه و ورم مخاط دهان, اثرات شفا بخش ظاهر می‌کند .
نقاط پراکنش: این گیاه در نقاط کوهستانی و در شهرستانهای تفرش, ساوه, دلیجان و … رویش دارد.