اثر اسانس های آویشن شیرازی و مرزه و مواد تیمول و کارواکرول بر Fusarium graminearum و داکسی نیوالنول

لاهوجی عزیز,میرابوالفتحی منصوره*,کرمی اسبو روح اله

اثر اسانسهای آویشن شیرازی و مرزه، و مواد تیمول و کارواکرول بر رشد ده جدایه Fusarium graminearum به روش اختلاط غلظتهای مختلف آنها با محیط های کشت PDA و PDB و اندازه گیری میزان رشد هیف تیمارها در محیط نیمه جامد و وزن خشک توده میسلیومی در محیط مایع و مقایسه آنها با شاهد آزمایش محاسبه گردید. اثر مواد فوق الذکر بر میزان داکسی نیوالنول تولید شده توسط جدایه های مذکور، با اندازه گیری میزان داکسی نیوالنول تولید شده در محیط PDB حاوی غلظتهای مختلف مواد فوق و مقایسه آنها با شاهد عاری از مواد فوق با روش HPLC+IAC محاسبه شد. غلظت لازم برای بازداری کامل از رشد جدایه های مورد استفاده در یکصد میلی لیتر محیط کشت PDA به ترتیب برای اسانسهای آویشن شیرازی و مرزه برابر ۱۶و ۳۱٫۵ میکرولیتر و برای مواد تیمول و کارواکرول ۷۰ و ۱۵ میکرولیتر برآورد گردید. غلظت مذکور در محیط مایع PDB برای آویشن شیرازی و مرزه به ترتیب ۱۶ و ۳۰ و برای تیمول و کارواکرول به ترتیب ۷۰ و ۲۰ میکرولیتر بود. بیشترین و کمترین کاهش وزن خشک میسلیوم در محیط کشت مایع حاوی اسانسها و مواد موثره فوق الذکر به ترتیب مربوط به جدایه های شماره ۶ و ۵۰ بود. میزان داکسی نیوالنول تولید شده در محیط مایع حاوی تیمارهای آویشن شیرازی، مرزه، تیمول و کارواکرول به ترتیب ۸۴، ۸۹٫۱، ۹۵ و ۸۶٫۶درصد نسبت به شاهد بدون اسانس کاهش یافت. همچنین در هر میلی گرم ماده خشک میسلیوم در شاهد و تیمارهای تیمول، کارواکرول، آویشن و مرزه به ترتیب ۳۵۳٫۹، ۱۷٫۹، ۲۷٫۵، ۹۲٫۶ و ۹۴٫۲ نانوگرم داکسی نیوالنول ردیابی گردید، که این نتایج گویای تاثیر مستقیم اسانسها و مواد موثر مورد مصرف بر ساختار داکسی نیوالنول بود. علاوه بر این، مواد مذکور به سبب دارا بودن ویژه گی قارچ ایستایی با بازداری از رشد قارچ بطور غیر مستقیم نیز بر کاهش تولید داکسی نیوالنول موثر بودند.