×

منوی بالا

منوی اصلی

دسترسی سریع

اخبار سایت

آخرین اخبار

امروز : پنج شنبه, ۹ فروردین , ۱۴۰۳  .::.  اخبار منتشر شده : 0 خبر
وضعیت طب سنتی در برخی کشورهای شرقی

.

وضعیت طب سنتی در برخی کشورهای شرقی

دکتر حسین رضایی زاده

.

به نقل از مستند مکتوب دومین جشنواره گیاهان دارویی، فرآورده های طبیعی و طب سنتی ایران – ۷ تا ۱۰ مهرماه ۱۳۹۳

(به کوشش تیم پژوهشی شبکه خبری آموزشی گیاهان دارویی)

.

دانلود Download.

 وضعیت طب سنتی در هنگ کنگ

وضعیت طب سنتی در چین و هنگ کنگ متفاوت است. در چین بعد از روی کار آمدن مائو در سال ۱۹۵۰، طب سنتی بخشی از سیستم بهداشتی درمانی شد. اما در هنگ کنگ تا سال ۱۹۹۷ که قرارداد آنها با انگلیس به پایان رسید و هنگ کنگ به چین بازگشت، اینطور نبود؛ اما در دهه گذشته دولت به توسعه طب سنتی توجه زیادی داشته است و سه پیشرفت مهم در این زمینه داشته است:‌ ۱- تدوین آیین نامه و تعلیم درمانگران طب سنتی توسط هیات طب چینی هنگ کنگ، ۲- شروع به سرویس دهی طب سنتی به مردم بصورت سرپایی و بستری، ۳- تاسیس دوره‌های تخصصی تمام وقت تربیت درمانگر طب سنتی در دانشگاه‌های محلی و باز‌آموزی مداوم برای متخصصین پذیرفته شده. برای پذیرفته شدن در این سیستم باید دو امتحان کتبی و بالینی داد.

یکی از سیاست های هنگ کنگ حمایت از صنعت طب سنتی است. در سال ۱۹۹۹ نقشه راهی برای پیشبرد صنعت، به خصوص طب سنتی برای ۱۰ سال آینده تهیه شد تا بتواند تا سال ۲۰۰۹ به نقطه مطلوب برسد و به عنوان شروع نیز انستیتو تحقیقات علوم و تکنولوژی را با باشگاه سوارکاری هنگ کنگ ادغام کرد تا انستیتو طب چینی باشگاه سوارکاری را تاسیس کند و در عوض به مدت ۵-۷ سال سالانه ۶۵ میلیون دلار برای رشد طب سنتی چین و پیشبرد تحقیقات در این زمینه بپردازد. از دیگر برنامه‌های اجرایی احداث ۱۸ درمانگاه طب سنتی در کنار درمانگاه‌های طب جدید بود.

 

وضعیت طب سنتی در کره جنوبی

در این کشور هر کدام از اشکال طب جداگانه و بطور مساوی مشغول به کارند و بخشی جداگانه در وزارت بهداشت برای آنها موجود است. بر اساس گزارش سازمان جهانی بهداشت، کره یکی از بزرگترین و پیشرفته ترین سیستم‌های طب سنتی جهان را دارد. در کره درمانگرها جدا از پزشکان ارزیابی می شوند و در ۶۹۰ مرکز درمانی مردمی کار می‌کنند. گرچه محصولات طب سنتی همانند داروهای طب جدید بررسی می‌شود و در این زمینه مانند ژاپن رفتار می‌کند. طب سنتی از سال ۱۹۸۷ تحت پوشش بیمه است که محدود به زمینه های تشخیص، طب سوزنی و… و داروهای مشتق شده از گیاهان دارویی است.

در سال های اخیر، دولت با قوت از تحقیقات حمایت کرده و انستیتوهای طب شرقی را گسترش داده است و قصد دارد تا سال ۲۰۱۰ درمان طب شرقی را در این موارد گسترش دهد: دمانس پیری، بیماری‌های عروق مغزی،‌ آلرژی و سرطان.

  

وضعیت طب سنتی در چین

وضعیت قانونی

دولت چین توجه زیادی به توسعه طب سنتی چین از زمان تأسیس جمهوری خلق چین در سال ۱۹۴۹ داشته است. بخش وزارتخانه ای طب چینی در سال ۱۹۵۱ تأسیس شد و در سال ۱۹۵۴ به دپارتمان طب چینی تبدیل شد. توسعه هم زمان طب سنتی چین و طب مدرن در ماده ۲۱ قانون اساسی چین مورد تأکید قرار گرفته است و این نخستین بار در دنیاست که توسعه طب سنتی در قانون اساسی یک کشور تصریح شده است. در ۷ آوریل ۲۰۰۳، مجلس ملی چین قوانین طب سنتی چین را به تصویب رساند و این قوانین در اول اکتبر همان سال به اجرا درآمد. این امر دال بر حمایت قابل توجه دولت از گسترش مداوم طب چینی می باشد.

برای خرید و فروش داروهای طب چینی در چین استانداردهای ملی همچون فارماکوپه چین وجود دارد که در آن توسعه و دستاوردهای دارویی منعکس شده است. تمامی محصولات طب چینی باید این استانداردهای ملی را رعایت کنند و در غیر این صورت توزیع محصولات تعلیق شده و تولید کنندگان مورد بازخواست قرار خواهند گرفت. طبق قانون اداره دارو مصوب ۱۹۸۵، داشتن مجوز خرید و فروش برای کلیه داروها الزامی است. داروهایی که قبل از این تاریخ خرید و فروش می شده اند، در صورت عدم گزارش عوارض دارویی می توانند در بازار دارویی باقی بمانند. در سال ۱۹۸۸، پروتکل کنترل عوارض داروها زیر نظر اداره داروی وزارت بهداشت چین به اجرا درآمد. مرکز نظارت و بازرسی عوارض دارویی در سال ۱۹۸۹ به طور رسمی توسط وزارت بهداشت تأسیس شد و در سال ۱۹۹۹ به مرکز ملی کنترل عوارض دارویی وابسته به مرکز بازبینی دارویی اداره ملی تغییر نام یافت.

از سال ۱۹۸۶، دستورالعمل تأیید داروهای جدید شامل دو بخش می شود: بخش آزمایشات بالینی و بخش خرید و فروش. محصولات دارویی تنها پس از تأیید می توانند وارد بازار شوند. برای کسب مجوز داروهای طب چینی اطلاعات زیر لازم است: داده های عمومی، داده های داروسازی، داده های داروشناسی و سم شناسی و داده های بالینی. اداره تحقیق، تولید و توزیع داروها، به تازگی روش های بین المللی بررسی داروهای جدید را اتخاذ نموده است. در این روش ها، داروهای طب چینی علاوه بر ارزیابی بر مبنای شاخص های سیستم طب رایج، از نظر شاخص های سیستم طب چینی نیز بررسی می شود تا مشخصات فلسفی طب سنتی را دارا بوده و نقش داروی مکمل برای طب رایج ایفا نماید.

سازمان های دولتی

در قانون اساسی چین تصریح شده است که «توسعه هر دو روش طب مدرن و طب سنتی چینی باید مد نظر قرار گیرد». بر همین اساس برنامه ای برای تلفیق طب چینی و طب مدرن در سال ۱۹۵۷ در وزارت بهداشت چین تدوین شد. دپارتمان طب چینی در سال ۱۹۷۸ مورد بازبینی قرار گرفت و در سال ۱۹۸۶ اداره­ی ملی طب چینی به عنوان زیر مجموعه ای از وزارت بهداشت چین تأسیس شد. در سال ۱۹۸۸، مجلس ملی ادارۀ طب چینی را به عنوان یک اداره مستقل معرفی کرد. از آن زمان تا کنون بیش از ۲۰۰ قانون و حکم به منظور توسعه طب چینی تنظیم و منتشر شده است. موضوع این احکام و قوانین، مراقبت بهداشتی، آموزش، تحقیقات، تولید و کنترل داروها و همکاری و تبادلات بین المللی در زمینه طب چینی بوده است. در حال حاضر، ادارۀ طب چینی یک سازمان دولتی مستقل است که به عنوان زیر مجموعه ای از وزارت بهداشت، مسؤول توسعه و کنترل فعالیت های طب چینی در چین می باشد. این سازمان خود متشکل از پنج بخش اصلی است:

– دپارتمان امور مالی

– دپارتمان اعضاء و سیاست ها

– دپارتمان امور پزشکی

– دپارتمان علوم، تکنولوژی و آموزش

– دپارتمان همکاری های بین المللی

وظایف عمده ادارۀ طب چینی عبارتند از:

– تنظیم دستوالعمل ها و سیاست های توسعه طب چینی و تلفیق طب چینی با طب رایج

– تنظیم و به اجرا در آوردن استانداردها و قوانین سازمان ها و درمانگران طب چینی

– هماهنگ کردن توزیع منابع طب چینی در بیمارستان ها، مراکز تحقیقاتی و دانشگاه ها

– سازمان دهی پروژه های تحقیقاتی عمده

– برنامه ریزی آموزشی طب چینی

– هدایت و سامان دهی همکاری های بین المللی

مراکز خدماتی و بیمارستان ها

در چین حدود ۸۵ هزار و ۷۰۵ مرکز درمانی وجود دارد که ۳۸۰۱ مرکز، خدمات طب چینی را ارائه می دهند. در چین ۲۸۶۴ بیمارستان دولتی طب چینی با ۲۷۲ هزار و ۸۶۱ تخت وجود دارد. در ۹۵ درصد از بیمارستان های طب رایج نیز بخش های طب چینی وجود دارد. در مراکز روستایی، طب چینی یک سوم خدمات سرپایی و یک چهارم خدمات بستری را به خود اختصاص می دهد.

میزان مراجعه و استفاده مردم از طب مکمل

در چین شیوع استفاده از طب سنتی چینی بین ۳۰ تا ۵۰ درصد می باشد. در جمعیت ۳/۱ میلیارد نفری چین، سالانه حدود ۱/۳ میلیارد ویزیت سرپایی انجام می شود که ۴/۳۳ درصد آن یعنی حدود ۰۳/۱ میلیارد ویزیت در مراکز تلفیقی طب مدرن- طب سنتی صورت می گیرد. بیشتر خدمات سرپایی، توسط مراکز بهداشت روستاها (۹/۳۸ درصد) و بیمارستان های طب چینی روستایی (۲۷ درصد) ارائه می شوند. مراکز بهداشت شهری، بیمارستان های عمومی و کلینیک های خصوصی به ترتیب با ۱۶، ۷/۹ و ۲/۶ درصد مراجعات در رتبه های بعدی قرار می گیرند. سالانه ۲۰۰ میلیون پذیرش سرپایی در بیمارستان های طب چینی چین صورت می گیرد.

میزان فعالیت پزشکان و درمانگران تجربی

در سال ۱۹۴۹ تعداد ۲۷۶ هزار درمانگر طب سنتی در چین وجود داشت. این تعداد در سال ۱۹۶۵ به ۳۹۳ هزار و در ۱۹۹۵ به ۵۲۵ هزار نفر افزایش یافت. از این تعداد ۲۵۷ هزار نفر فارغ التحصیل دانشگاه های طب سنتی مسلط به طب رایج و طب سنتی چینی، ۱۰ هزار نفر پزشک طب رایج دارای دانش طب سنتی، ۸۳ هزار داروساز متخصص گیاهان دارویی، ۷۲ هزار پزشک دستیار طب سنتی چین و ۵۵ هزار داروساز دستیار گیاهان دارویی بودند. طبق گزارش سازمان بهداشت جهانی در سال ۲۰۰۱، تعداد ۳۵۰ هزار پزشک متخصص طب سنتی در ۲۵۰۰ بیمارستان طب سنتی چین مشغول به فعالیت بوده اند.

تا دسامبر ۲۰۰۲، تعداد پرسنل درمانی چین، ۴ میلیون و ۸۰۸ هزار و ۶۴۰ نفربود. از این تعداد ۴۳۵ هزار و ۸۲ نفر در بخش طب چینی فعالیت می کردند. در حال حاضر، تعداد ۲۱۳ هزار و ۹۱۹ پزشک و ۱۸ هزار و ۳۰۴ داروساز طب چینی در چین در حال فعالیت هستند. از یک میلیون و ۳۳۰ هزار پزشک روستایی در چین، بیش از ۵۰ درصد از هر دو روش طب رایج و طب سنتی در درمان بیماران خود استفاده می کنند. تعداد ۷۰ هزار پزشک دارای مدرک طب چینی در مطب های خصوصی و همین تعداد در بیمارستان های طب چینی فعالیت می کنند. بنابراین نسبت تعداد پزشکان بخش خصوصی به بخش دولتی در چین یک به یک است که البته این نسبت در حال افزایش است. در چین حدود ۵۰۰ هزار پزشک متخصص طب سوزنی فعالیت می کنند.

بودجه ریزی

به دنبال اصلاحات اساسی در چین و افزایش ارتباط کشور با دنیای خارج، صنعت ملی طب چینی نیز در حال توسعه مداوم می باشد. صنعت طب چینی به عنوان استراتژی توسعه در نظر گرفته می شود و رشد بازار جهانی نقش مهمی در توسعه اقتصادی چین دارد. در سال ۲۰۰۰، صادرات محصولات طب چینی در چین تا ۹/۸ درصد افزایش یافت. در سال ۲۰۰۲، آسیا و بعد از آن آمریکای شمالی، بزرگترین بازارهای مصرف محصولات طب چینی محسوب می شدند. در این سال، بازار مصرف آمریکای شمالی نسبت به سال قبل بیش از ۴۰ درصد افزایش داشت. در این سال ارزش کل صادرات طب چینی به ۶۴/۸ میلیارد دلار رسید که ۶۳/۱۶ درصد بالاتر از سال قبل بود. درآمد فروش محصولات در این سال ۱۸/۸ میلیارد دلار و سود حاصله ۸۹/۰ میلیارد دلار بود که به ترتیب ۸۷/۱۵ و ۹/۱۵ درصد بالاتر از موارد مشابه در سال قبل بوده است. در سال ۲۰۰۳، فروش محصولات طب چینی به میزان ۳/۱۰ میلیارد دلار رسید. حدود ۲۰۰۰ نوع داروی گیاهی و ۳۳۰۰ نوع از محصولات دیگر در طب سنتی چین وجود دارد. این محصولات به صورت داروهای خوراکی، تزریقی و آئروسل عرضه می شوند. تولید محصولات طب چینی سالانه به مرز ۳۷۰ هزار تن می رسد که نسبت به دهه هشتاد رشد قابل توجهی داشته است. چین در سال ۲۰۰۴ تنها ۵ درصد بازار جهانی داروهای سنتی را در دست داشته است. با این وجود این عدد نسبت به عدد ۲ درصد در سال ۱۹۹۸ و ۳ درصد در سال ۲۰۰۱ افزایش قابل توجهی محسوب می شود. از دهه نود میلادی، تغییرات قابل توجهی در صنعت طب چینی چین پدید آمده است که کارآمدتر شدن روش های تولید محصولات انبوه از آن جمله است. همچنین هماهنگی در بخش های کشاورزی، صنعت و تجارت به توسعه اقتصادی در این زمینه کمک نموده است. در چین تعداد ۸۰۰ کارخانه تولید داروهای گیاهی وجود دارد که ارزش تولید سالانه آن مبلغ ۱۸۰۰ میلیون دلار می باشد. بیش از ۱۳ هزار هکتار زمین زراعی در چین برای کاشت داروهای طب سنتی اختصاص یافته است که ۳۴۰ هزار کشاورز در آنها به کار مشغولند.

 

وضعیت طب مکمل و سنتی در هند

وضعیت قانونی

ورود طب رایج به هند در دوران استعماری این کشور، سبب غفلت دولت از طب سنتی گردید. اما در حال حاضر، آیورودا، طب یونانی، سیدها، ناتروپاتی، هومیوپاتی و یوگا به خوبی در سیستم سلامت ملی ادغام یافته اند. با وجود گسترش روز افزون طب سنتی و هومیوپاتی در هند، این دو شاخه از طب مکمل با طب رایج تلفیق نشده است.

پس از استقلال هند در سال ۱۹۴۷، دولت هند شاخه های مختلف سیستم های سنتی را به رسمیت شناخت و تلاش هایی را برای گسترش کاربرد این شاخه ها برای تأمین نیاز بهداشتی مردم آغاز نمود. به نظر نمی رسید که هدف «سلامت برای همه» سازمان بهداشت جهانی، تنها با سیستم های طب رایج تحقق یابد؛ بنابراین نیاز به تلفیق سیستم های آیورودا، سیدها و طب یونانی در سیستم رایج برای رسیدن به هدف فوق احساس گردید. تأسیس دپارتمان سیستم های طب هندی و هومیوپاتی در سال ۱۹۹۵ زیر نظر وزارت بهداشت و سلامت خانواده و زیر پوشش قرار دادن شش سیستم شناخته شده طب (آیورودا، سیدها، طب یونانی، یوگا، ناتروپاتی و هومیوپاتی) قدم بزرگی در این مسیر بود. این اقدام، راه را برای توسعه سازمان یافته سیستم های طب سنتی هموار نمود. حمایت های گسترده دولت هند سبب شده است که امروز، چارچوب های مناسبی برای آموزش، مراقبت بهداشتی، تحقیقات و تولید در زمینه سیستم های مختلف طب سنتی فراهم گردد. برخی از سیستم های طب هندی مانند آیورودا و یوگا به دلیل محبوبیت این شاخه ها و نیز نیازهای بهداشتی مردم دنیا وارد گستره بین المللی طب های کل نگر نیز شده اند.

در سال ۱۹۴۸ کمیته ای برای استاندارد کردن آموزش و درمان هومیوپاتی در هند تشکیل شد. کمیته دولتی دیگری تحت عنوان کمیته مشاوره هومیوپاتی در سال ۱۹۵۲ ایجاد شد که تلاش های این کمیته منجر به تصویب قانون مرکزی رسمیت بخشیدن به سیستم پزشکی در سال ۱۹۷۳ شد و در آن قانون هومیوپاتی در سیستم سلامت ملی هند وارد شد.

مطابق منشور شورای مرکزی طب هندی در سال ۱۹۷۰، شورای قانونگذاری برای وضع قوانین طبابت و آموزش شاخه های مختلف سیستم های طب سنتی در هند تشکیل شده است. شورای مرکزی بعدها به چهار شورای جداگانه تقسیم گردید که شامل یک شورا برای آیورودا و سیدها، یک شورا برای طب یونانی، یک شورا برای یوگا و ناتروپاتی و یک شورا برای هومیوپاتی می باشد. در قانون داروها و محصولات آرایشی مصوب سال ۱۹۴۰، بعدها فصل جداگانه ای برای داروهای آیورودا، سیدها و طب یونانی الحاق گردید.

اولین قدم برای تلفیق سیستم های طب سنتی هند در سیستم سلامت ملی با سیاست سلامت ملی در سال ۱۹۸۳ برداشته شد که هدف آن رسیدن به هدف «سلامت برای همه» بود. در سال ۲۰۰۲، دولت هند تصمیم گرفت که سیاست مستقلی را برای آیورودا، یوگا، ناتروپاتی، طب یونانی، سیدها و هومیوپاتی اتخاذ نماید. هدف های اصلی این سیاست عبارت بود از:

– ارتقاء سلامت و توسعه مراقبت سلامت

– فراهم آوردن داروها و خدمات درمانی ارزان، بی خطر و مؤثر

– در دسترس قرار دادن مواد طبیعی خام دارای استانداردهای فارماکوپه به خصوص با منشاء گیاهی

– تلفیق سیستم های طب سنتی در برنامه های سلامت ملی

شورای مرکزی طب هندی در سال ۱۹۷۰ مطابق یک قانون پارلمانی تأسیس شد. آیورودا، سیدها و طب یونانی در محدوده این شورا قرار می گیرند. این شورا، مسؤولیت تدوین برنامه های آموزشی، استانداردسازی آموزش و ارائه مجوز کار به پزشکان فعال در سه شاخه مذکور را برعهده دارد.

دولت هند یک لابراتوار فارماکوپه طب هندی تأسیس نموده است که بزرگترین مرکز استانداردسازی و کنترل کیفیت داروهای شاخه های مختلف طب سنتی هند می باشد. کمیته های فارماکوپه آیورودا، سیدها و طب یونانی تا کنون سه جلد کتاب فارماکوپه آیورودا شامل استانداردهای ۳۲۶ داروی آیورودیک و یک جلد کتاب فارماکوپه طب یونانی شامل استانداردهای ۴۵ دارو منتشر ساخته است. همچنین ۲ جلد کتاب داروهای ترکیبی آیورودا شامل ۶۳۶ دستور ساخت دارو و نیز یک جلد کتاب داروهای ترکیبی سیدها و سه جلد کتاب داروهای ترکیبی طب یونانی به ترتیب شامل ۲۴۸ و ۷۴۶ دستور ساخت دارویی انتشار داده است.

مجوز داروهای آیورودا، سیدها و طب یونانی طبق منشور قانونی داروها و محصولات آرایشی مصوب ۱۹۴۰ داده می شود. تولید این داروها مطابق استانداردهای فارماکوپه دولتی صورت می گیرد. مجوز تولیدکننده های داروها نیز از مراجع دارویی ایالتی اخذ می شود. ۱۸ لابراتوار ایالتی تست دارو نیز برای کنترل کیفی داروها در ایالت های مختلف هند وجود دارد.

دولت هند، زمینه های زیر را به عنوان اولویت های توسعه طب سنتی مشخص کرده است:

– توسعه استانداردهای آموزشی آیورودا، سیدها، طب یونانی و هومیوپاتی

– استاندردسازی و کنترل کیفیت داروها

– در دسترس قرار دادن منابع گیاهی، جانوری و معدنی برای تولید داروها

– تحقیقات

– اطلاع رسانی و آموزش برای افزایش سطح آگاهی مردم در زمینه موارد استفاده داروها

– شرکت در برنامه های ملی بهداشت و سلامت خانواده

– گسترش سیستم های طب سنتی به دیگر کشورها

– فراهم سازی تسهیلات مراقبت از بیمار

– تلفیق اقسام طب سنتی مورد تایید در سیستم سلامت ملی

 

نوع تسهیلات تعداد واحدها
آیورودا طب یونانی سیدها یوگا ناتروپاتی
بیمارستان ها ۲۹۵۷ ۳۱۲ ۲۳۸ ۸ ۲۳
تخت­های بیمارستانی ۴۳۵۵۵ ۵۰۲۳ ۱۹۹۱ ۱۵۰ ۸۳۲
تولید کننده های دارویی دارای مجوز ۷۷۷۸ ۴۵۰ ۴۳۷ نامشخص نامشخص
درمانگران رسمی ۴۳۰۲۶۳ ۴۳۳۳۰ ۱۷۳۹۲ نامشخص ۴۸۲
داروخانه ها ۱۴۷۵۵ ۹۶۱ ۳۵۴ ۶۵ ۵۶

 

مراکز خدماتی و بیمارستان ها

بیمارستان ها و داروخانه های طب سنتی و هومیوپاتی به تعداد زیادی در هند وجود دارد. طبق آمار سال ۲۰۰۱ سازمان بهداشت جهانی، تعداد ۲۸۷۰ بیمارستان طب مکمل با ۴۵۷۲۰ تخت در هند وجود داشته است که در سال ۱۹۹۸، بیش از ۷۵ درصد این تخت ها توسط بیمارانی اشغال شده بود که با روش آیورودا درمان می شدند. تا سال ۲۰۰۷، تعداد ۳۳۶۰ بیمارستان طب مکمل در هند وجود داشته است. بیشتر این بیمارستان ها (۲۴۰۲ مورد) مربوط به طب آیورودا می باشد؛ در حالی که تعداد بیمارستان های طب یونانی، سیدها، ناتروپاتی و هومیوپاتی به ترتیب ۲۶۲، ۲۷۷، ۱۷۱ و ۲۳۴ مورد بوده است. آمار نشان می دهد که تعداد بیمارستان های طب مکمل در هند از سال ۱۹۹۳ تا ۲۰۰۷، سالانه حدود ۴/۱ درصد رشد داشته است. همچنین بیمارستان های طب مکمل تا سال ۲۰۰۷ دارای ۶۸۱۵۵ تخت بوده اند که بیشتر آنها به بیماران آیورودا اختصاص یافته بود. متوسط رشد تخت های بیمارستانی ۱/۴ درصد بوده است. بیمارستان آیورودا واقع در منطقه سازمانی مربوط به بزرگترین مرکز درمانی خصوصی آیورودا در هند است که در شهر کرالا قرار دارد. مجموعه مذکور شامل کارخانه، بیمارستان، باغ گیاهان دارویی و مرکز تحقیقات می باشد.

داروخانه ها و مراکز توزیع دارو

تعداد کل داروخانه های طب مکمل در هند تا سال ۲۰۰۷، ۲۱۷۶۹ مورد بوده است. تعداد داروخانه های آیورودا در صدر این آمار است و بقیه این تعداد به ترتیب مربوط به هومیوپاتی، طب یونانی، سیدها، ناتروپاتی، آمچی و یوگا بوده است. در حال حاضر ۵۰۰ داروساز در سراسرکشور هند داروهای طب یونانی را تهیه می‌کند. به علت ارتباط کاری بین بیمارستان ها و سیستم آیوش (که در هند برای نظام بخشیدن به طب مکمل ایجاد شده است) با سیستم آلوپاتی موجود، مردم با کمترین هزینه از خدمات طب سنتی بهره مند می شوند. تعداد درمانگران دارای مجوز در هند نیز ۴۵۳۶۶۱ نفر تا آخر سال ۲۰۰۷ گزارش شده است.

حمایت دولتی و قانونی از طب سنتی ایران در هند

در دوران استعمار انگلیس این روش که با نام طب یونانی در هند رواج داشت دچار عقب‌ماندگی شد و به سبب عدم حمایت دولتی از پیشرفت باز ماند؛ اما به علت اقبال مردم همچنان به کار خود ادامه داد. یکی از کسانی که در این مدت از این طب دفاع کرد، حکیم اجمل خان بود که ایجاد داروخانه سنتی و دانشکده طب یونانی و آیورودا دو مورد از خدمات او به شمار می رود. بعد از استقلال هند، طب یونانی رشد قابل ملاحظه‌ای پیدا کرد. در سال ۱۹۴۶ وزارت بهداشت و درمان هند تصمیم گرفت در ایالت‌ها و مرکز هند در مورد طب‌های بومی و سنتی تحقیق کند و در مورد ایجاد انستیتوهای آموزشی در این زمینه سفارش کرد. در ادامه کمیته‌هایی برای این منظور تعیین شد. در سال ۱۹۹۵ نیز سیستم جامعی برای ساماندهی و سازماندهی این روش ها به نام آیوش[۱] به وجود آمد. هم اکنون بیش از ۲۶۰ بیمارستان با ظرفیت ۴۳۷۵۱ تخت در سراسر هند خدمات طب یونانی (سنتی) را ارائه می دهند.

موسسه همدرد

این مجموعه عظیم هم اکنون قدمتی بیش از ۱۰۰ سال دارد و به همت حکیم عبدالمجید و در ابتدا به عنوان مرکز درمانی فعالیت خود را شروع کرد تا اینکه ۱۸ سال قبل رسما از سوی دولت هند مورد تایید قرار گرفت و در کنار آموزش طب یونانی (طب سنتی ایران)، دیگر رشته‎ها را نیز در دستور کار آموزش خود قرار داد. ایرانیان بسیاری در این دانشگاه مشغول به تحصیل هستند که علت آن مسلمان بودن دست‎اندرکاران این مجموعه و همچنین مورد تأیید بودن این دانشگاه از سوی وزارت علوم ایران به عنوان یک دانشگاه درجه یک است. این دانشگاه علاوه بر ارائه رشته های متفاوت در مقطع لیسانس و فوق لیسانس، در بعضی رشته‎ها در مقطع دکترای تخصصی (Ph.D.) نیز دانشجو می‎پذیرد.

دانشجویان طب یونانی در دوره لیسانس ۵/۵ سال تحصیل می‎کنند که ۵/۴ سال درس تئوری و یک سال کار عملی انجام خواهند داد. دانشجویان در صورت تمایل می‎توانند پس از ۳ سال مدرک دکترا در طب یونانی اخذ نمایند. پیش نیاز ورود به این دوره، داشتن دیپلم کامل متوسطه با شرط گذراندن دروس شیمی، فیزیک و زیست‎شناسی است. لازم به ذکر است کتب طب یونانی، همان کتب طب قدیم ایران است که دانشمندان و اطبای بزرگ ایرانی چون رازی و بوعلی آن را به رشته تحریر آورده اند. این کتابها غالباً به زبان اردو ترجمه شده و در دانشکده‎های طب یونانی هند تدریس می‎شوند. برخی از این اساتید چون اوصاف علی، با زبان فارسی نیز آشنایی دارند.

بودجه ریزی

دولت هند در برنامه پنج ساله دهم (۲۰۰۷- ۲۰۰۲)، مبلغ ۷ میلیارد و ۷۵۰ میلیون روپیه (معادل ۱۷۰ میلیون دلار) جهت فعالیتهای دپارتمان آیوش اختصاص داده است. بودجه های جداگانه ای در ۲۱ ایالت هند نیز به آیوش اختصاص می یابد. متوسط رشد سالانه واحدهای تولیدی داروهای طب مکمل از سال ۱۹۹۳ تا ۲۰۰۷ به طور متوسط ۲/۰ درصد بوده و از ۸۸۸۷ واحد به ۹۱۹۷ واحد افزایش یافته است. از این تعداد ۷۹۰۰ واحد مربوط به آیورودا و به ترتیب ۶۸۵، ۳۲۲ و ۲۹۰ واحد مربوط به هومیوپاتی، طب یونانی و سیدها بوده است.

دو کارخانه داروسازی وابسته به دانشگاه همدرد در دهلی وجود دارد که ۶۰۰ قلم داروی مختلف طب سنتی را تولید می کنند. داروهای مورد استفاده در روش های آیورودا، سیدها و طب یونانی شامل ۱۰۰۰ نوع دارو با منشأ گیاهی، ۶۰ نوع دارو با منشأ مواد معدنی و فلزات و ۶۰ نوع دارو با منشأ جانوری می باشد. حدود ۹۵ درصد این داروها منشأ گیاهی دارند و دپارتمان آیوش وزارت بهداشت هند با افزایش کشت و محافظت از این گیاهان، قدم هایی را جهت حفظ و ارتقاء این منابع برداشته است. دولت هند برای سازمان دهی این بخش، یک کمیته ملی و ۲۹ کمیته ایالتی گیاهان دارویی تأسیس نموده است. این کمیته ها فعالیت هایی چون کاشت و داشت، عرضه و تقاضا، بازاریابی و صادرات و کنترل کیفیت و استانداردسازی داروهای با منشأ گیاهی را هماهنگ و سازمان دهی می نمایند.

 

[۱]– AYUSH: Ayurveda, Unani, Siddha and Homoeopathy

  • دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط تیم مدیریت در وب منتشر خواهد شد.
  • پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
  • پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط باشد منتشر نخواهد شد.